ذهن مرکز رشد است. ما هم رشد ذهنی، هم رشد روحی داریم. رشد در عرصۀ جسم نمو است. حتی نمو جسمی از طریق ذهن و مغز کنترل می شود. مرکز فرماندهی بدن مغز است و ذهن فضای فعالیت مغز است. مدیریت مبدأ و مقصد حرکت و رشد و چگونگی این حرکت، در ذهن شکل می گیرد.

بنابراین اگر کودکی می خواهیم که خوب رشد کند پس همان ذهنیت را باید بسازیم. اهمیت دوران کودکی به این دلیل است که: ذهن در کودکی شکل می گیرد. ذهن در کودکی نرم و انعطاف پذیر است. می توان برنامه ریزی اش کرد. اما در بزرگسالی تغییر آن سخت و مشکل است.

ذهن اتاق فرماندهی رشد است و مرکز مدیریت رشد است؛ این فضا بسیار قانونمند است. ذهن بر پایۀ محیط شکل می گیرد. سه عامل اصلی رشد عبارت است از:

• استعدادها،
• خصوصیات،
• محیط.

محیط در شکل گیری ذهن مؤثر است. ذهن قانونمند است چون آفریدۀ خلقت و تابع نظام آفرینش است. اگر ما قانونمندی ذهن و قانون نظام آفرینش را یاد بگیریم و همگام با آن حرکت کنیم و آن را در محیط زندگیمان اجرا کنیم، استعدادها بهتر شکوفا خواهند شد. قانونمندی ها را بهتر بشناسیم و رفتارهایی را با کودک طراحی کنیم و به گونه ای عمل کنیم که کودک در مسیر شکوفایی استعدادهایش حرکت کند. برای تحقق این موضوع اول باید ذهن را بشنایسم و بدانیم چه کار می کند.

باید تلاش کنیم تا بچه ها ذهن طبیعی داشته باشند. ذهن به طور طبیعی کشف می کند. کودک توسط حواس پنجگانه اش عوامل بیرون از خودش را کشف می کند؛ می بیند، می شنود، لمس می کند و بو می کشد و محیط را کشف می کند. این کشف را می برد داخل ذهن، با اطلاعاتی که از قبل دارد ترکیب می کند، فرآیندی را طی می کند که به آن پردازش می گوییم.

این کار از سه ماهگی نوزاد شروع می شود. قبل از این سه ماه چون اطلاعات قبلی ندارد حرکاتش کنترل نشده است. از سه ماهگی به بعد پردازش مغز نوزاد جهت پیدا می کند. بعد از پردازش به ابداع می رسد و تولید می کند. این تولید ممکن است که یک نظریه باشد و ببرد در درون خودش یا ممکن است جلوه بیرونی داشته باشد و تبدیل به یک حرکت یا یک رفتار شود.