کودک والدین خود را روزی دهندۀ خود میدانند

رزق فقط شامل خوراک و پوشاک و مسکن و امثال آن نیست ؛ بلکه هر چیزی که بشر از آن سود می برد جزء رزق است.

کودک شما را رازق خود می‌داند، پس ای رازق امروز، به قول خود وفا کن و حساب فردای او را بکن که می‌باید به رازق حقیقی اعتماد کند. اگر زمینه بی‌اعتمادی فرزند با رازق کنونی یعنی پدر بهم بخورد، او جور دیگری پرورش می‌یابد؛ به این صورت که روی پدر حساب نمی‌کند و او را حذف نموده، در خودش فرو می‌رود و غریب و منزوی ‌می‌شود. بچه‌ای که به پدر خود شک کرد، هر چه پدر به او بگوید باور نمی‌کند. او یک سلسه اوهام در ذهن خودش مثل پیله کرم ابریشم بوجود می‌آورد و خیالاتی می‌شود.

«آیت‌الله حائری شیرازی»

 

پیامبر اکرم (ص): «کودکان را دوست بدارید و به آن ها رحم کنید، و اگر به آن ها وعده دادید، به وعده خود وفا کنید؛ زیر آن ها جز شما کس دیگری را روزی دهنده نمی دانند.»

امام کاظم(ع): «چون به اطفال وعده ای دادید وفا کنید ، زیرا کودکان گمان می کنند شما رازق آن ها هستید. خداوند برای هیچ چیز به قدر تجاوز به حقوق زنان و کودکان غضب نمی کند.»

 

رزق فقط شامل خوراک و پوشاک و مسکن و امثال آن نیست ؛ بلکه هر چیزی که بشر از آن سود می برد جزء رزق است. لذا وجود، انسان بودن، سلامتی، دین ، علم، امنیّت، انبیاء و ائمه(ع)، استعدادها و … همه جزء رزق محسوب می شوند. مسؤولیت والدین منحصر به اداره زندگی مادی و مراقبت های جسمانی کودکان نیست، پرورش های روحانی و ایمانی آن ها نیز به عهده والدین است. در نظر اسلام ادب و تربیت فرزندان از تأمین حوایج جسمانی آنان ارزنده تر است.

امام علی (ع): «بخشش و تفضل هیچ پدری به فرزندش بهتر از عطیه ادب و تربیت پسندیده نیست.»

 

والدین به عنوان نخستین افرادی که کودکان بیشترین ساعات دوران طلایی کودکی خود را با آن ها می گذرانند، تاثیرگذارترین الگوی رفتاری و گفتاری به شمار می روند و سلامت روان کودکان به میزان شناخت آنها از روش های صحیح تربیتی گره خورده است.

 

وفاء به عهد یکی از ارکان سعادت بشر و یکی از بزرگترین سجایای اخلاقی انسان است. در کشوری که مردم به تعهدات خود وفا دارند امور اقتصادی و اجتماعی و خانوادگی، جریان صحیح و طبیعی دارد، در آنجا زندگی بر پایه اطمینان و اعتماد استور است و تماس مردم با یکدیگر بر اساس فضیلت و انسانیت است، برعکس در اجتماعی که افراد به وعده های خو یش بی اعتنا یا کم اعتنا هستند و احساس مسئولیت شدید در انجام تعهدات نمی کنند امور از مسیر طبیعی خود خارج می شود و مشکلات به صورت مختلف دامنگیر مردم می گردد.

 

برای این که وفاء به عهد در جامعه احیا شود و تمام طبقات خود را در انجام این وظیفه انسانی مسئول بدانند لازم است از دوران کودکی، از زمانی که اطفال معنی وعده و عهد را درک می کنند با این سجیه انسانی تربیت شوند و این درس را قولا و عملا فرار گیرند تا در روان آنان به صورت ملکه ثابتی مستقر شود، باید کودکان را طوری پرورش داد که از اول زندگی وفاء به عهد را از وظایف قطعی و غیرقابل اجتناب خود بدانند. نه تنها عملا عهدشکنی نکنند بلکه این فکر شوم هرگز در خاطر آنها خطور ننماید و این قسم تربیت تنها در محیط پاک و بی آلایش زندگی برای کودک تامین می شود. محیطی که از ناپاکی و پلیدی، از فریب و عهد شکنی مبری باشد.

 

پدر و مادر پیمان شکن با رفتار نادرست خود، به کودک درس نقض عهد می دهند و عملا به او می آموزند که آدمی می تواند دروغ بگوید، مردم را بفریبد، صریحا عهد کند و در مقام عمل، آن را نقض نماید. فکر کنید هنگامی که ما موفق نمی شویم ار زاه عادی و طبیعی کودکی را آرام و تسلیم کنیم چقدر او را فریب می دهیم، به چه وعده های توخالی متشبث می شویم و چقدر او را تهدید می کنیم.

 

چقدر مادرها هنگامی که می خواهند از منزل خارج شوند برای این که زود داد و فریاد و گریه کودکی را که به بیرون رفتن آن ها اعتراض دارد خاموش کنند به او وعده می دهند که می خواهم بروم برایت اسباب بازی بخرم، اما کودک پس از ساعت ها انتظار سوزان و پرهیجان آنها را در بازگشت دست خالی می یابد، چه بسا از مادرها هنگامی که می خواهند داروی تلخی را بخورد کودک بدهند به او اطمینان می دهند که این دارو شیرین است. از این نمونه ها آن قدر زیاد است که متاسفانه می توان صحائف طولانی را صرف این بحث کرد، آن قدر ما به این طفلک ها دروغ می گوئیم که هزاران مثال می توان در این باره یاد کرد.

 

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما