وظیفه‌ی ما در ارتباط با کودکان یتیم

رسول خدا(ص) با اشاره به انگشت اشاره و انگشت میانه ی خود می فرمود: «من و سرپرست یتیم، در بهشت مانند این دو انگشت خواهیم بود.» پیامبر (ص) خودش را پدر یتیمان میدانست و همیشه به آنها دلداری می‌داد.

در دنیا حوادثی پیش می آید که بر اثر آن بعضی از بچه ها، پدر یا مادر یا هر دوی آنها را از دست میدهند و برای کودکان یتیم، زندگی بسیار سخت و دشوار می گردد. همه‌ی این بچه ها تا سال ها، به محبت پدر و مادر و حمایت های گوناگون آنان نیاز دارند. وقتی کودکان یتیم میشوند، احساس تنهایی می کنند و به مشکلات فراوانی گرفتار می گردند. به همین خاطر است که مسلمانها باید به فکر یتیمان باشند و به آنان مهربانی کنند و مشکلات زندگی را از سر راه آنها بردارند.

اگر مردم به وظیفه ی خود درباره ی یتیم‌ها عمل کنند، بچه های یتیم نیز می توانند راحت و آسوده به زندگی خود ادامه دهند و با توکل بر خدا، مثل همه ی بچه های دیگر، پیشرفت کنند. آنها هم می توانند مردان و زنان موفقی شوند و در بزرگسالی، خدمات ارزنده ای انجام دهند. چه بسیار کودکان یتیمی که به برکت حمایت برخی افراد نیکوکار، به قله های علم و دانش دست یافته اند یا در دیگر میدان های موفقیت، گام های بسیار بلندی برداشته اند.

جامعه ای که به یتیمان رسیدگی می کند، در حقیقت در راه سعادت و پیشرفت خودش می کوشد. رسیدگی به یتیمان، مثل باغبانی از نهال های کوچکی است که در آینده ای نه چندان دور، به درختانی پر بار، تبدیل خواهند شد.

رسول خدا(ص) هم مهربان بود و هم آینده نگر؛ از این رو از ابراز محبت به یتیمان و خدمت به آنان هرگز غفلت نمی ورزید. او یتیمان را خیلی دوست داشت و یاران خود را نیز به دوست داشتن و یاری آنان سفارش می کرد. حضرت با اشاره به انگشت اشاره و انگشت میانه ی خود می فرمود: «من و سرپرست یتیم، در بهشت مانند این دو انگشت خواهیم بود.» پیامبر (ص) خودش را پدر یتیمان میدانست و همیشه به آنها دلداری می‌داد. برای او دیدن گریه ی یتیم خیلی سخت بود. یکبار که دید یتیمی در غم شهادت پدرش می گرید؛ جلو رفت و او را در آغوش گرفت و دستی بر سرش کشید. سپس او را بر مرکب خود نشاند و برای دلداری دادن به او فرمود: «آیا دوست نداری من پدر تو باشم؟»

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما