اکتبر 15
بازدید : 626
نظرات : بدون دیدگاه
مشق نوشتن

از هشت تا نه سالگی به بعد بدون تردید حداقل تکلیف مدرسه یک ساعت و حداکثر دو ساعت باشد. اما وقتی که موضوع تکلیف مدرسه مطرح است به نظر می رسد که برای بیشتر بچه ها بهتر آن است که وقتی به خانه می آیند یکی از پدر یا مادر بچه و چه بهتر که […]

از هشت تا نه سالگی به بعد بدون تردید حداقل تکلیف مدرسه یک ساعت و حداکثر دو ساعت باشد. اما وقتی که موضوع تکلیف مدرسه مطرح است به نظر می رسد که برای بیشتر بچه ها بهتر آن است که وقتی به خانه می آیند یکی از پدر یا مادر بچه و چه بهتر که هر دو در خانه باشند.

  • باید به او فرصت آزادی و آرامش داد.
  • اگر مایل است غذایی را به او داد و شرایط و موقعیتی را برای او به وجود آوریم که ایام خوب و خوش را با ما یا خواهر یا برادرش و یا با وسایل اسباب بازی یا آنچه که در خانه دارد را بگذراند.
  • بعد از نیم یا یک ساعت اگر خواست دربارۀ آنچه که در مدرسه اتفاق افتاده اخباری را به ما بدهد مشروط بر اینکه ما در گذشته این فضا را برای او مهیا کرده باشیم و توصیه ای در این زمینه بکنیم.
    از او بپرسیم که تکلیف امروز یا امشب تو چیست؟ و در چه زمینه ای است و حدس میزنی چه مقدار باشد؟ این ارزیابی و گفت و شنود نوعی دانستن این موضوع است که فرزند ما چه باید انجام دهد.
    مخصوصاً وقتی که از او درست سؤال کنیم و فرصت مناسبی به او بدهیم و یا از او بخواهیم که به دفتر و کتابش مراجعه کند که ببیند چه کاری باید انجام دهد و چه مقداری طول خواهد کشید. توانایی پیش بینی و مدت زمان انجام تکالیف قبل از انجام آن موجب تصحیح نظر و عقیده اش می شود.
  • اگر فرض کنیم قرار است تکالیف دو یا سه درس را بنویسد و مجموعاً حدود یک یا یک ساعت و نیم طول بکشد، پرسش بعدی این خواهد بود که مایل هستی چه زمانی قبل از خوابیدن این کار را انجام بدهی؟
    احتمالاً پاسخ او می تواند این باشد که ساعت ۴ تا ۴.۳۰ مقداری از تکلیفم را انجام می دهم ولی ۴.۳۰ تا ۵.۳۰ برنامۀ جالبی در تلویزیون پخش می شود که مایل هستم آن را ببینم و امید این است که شما هم با او برنامه را تماشا کنید و یا شاید بگوید مایل هستم کاری را اجام بدهم و با دوستم تلفنی صحبت کنم و او فرصتی از ساعت ۴.۳۰ تا ۵ یا ۶ خواهد داشت.
    بنابراین با او به برنامه ریزی می پردازید و آنچه که بسیار مهم است یعنی اداره کردن وقت و زمان را به او خواهید آموخت. از او خواهید خواست که مشخص کند هر کدام از این تکالیفش یا اگر فقط یک تکلیف است در چه زمانی دقیقاً می خواهد انجام دهد و از او بخواهید که به شما این اجازه را بدهد که یادآور قراری باشد که او با خودش گذاشته و آن را به شما اعلام کرده است.
    بنابراین وقتی که ساعت ۵.۳۰ شد شما به او خواهید گفت که وقت این است که شما تکالیفت را انجام بدهی و تلویزیون را خاموش کنی و شما نیز بهتر است که کنار او به کاری بپردازید و چه بهتر که خود شما کتابی را مطالعه کنید.
  • بهتر است که پدر و مادر کنار بچه و اطراف او باشند و با او کاری نداشته باشند و به هیچ وجه او را در جهت اینکه چگونه کارش را انجام می دهد تا زمانی که تکالیفش به آخر نرسیده است و نظر ما را نخواسته و یا احتمالاً هم توصیه ای نکرده که مطلب را با پدر و مادر در میان بگذارد، با او کاری نداشته باشند.
    به بیان دیگر مزاحمت و یا نوعی پرس و جو که غالب اوقات با کمی ناراحتی و یا خشم و عصبانیت از جانب فرزندمان و یا از طرف ما همراه خواهد بود به هیچ وجه مفید و مناسب نخواهد بود.
    اگر قرارش را به هم می زند با او صحبتی داشته باشیم و قرار تازه ای بگذاریم و اگر کارش را به مدتی که گفته و یا در زمانی که باید انجام بدهد، انجام نمی دهد می توانیم دربارۀ حالش و چگونگی تغییر و یا ناتوانیش با او سخن بگوییم و با او حرف بزنیم.
    به بیان دیگر باید او را کمک کنیم و یار و یاور او باشیم و نه به عنوان بازرس و یا پلیس به دنبال این باشیم که اگر تخلفی صورت گرفته، مجازاتی باید صورت بگیرد یا نه؟

من و شما باید بدانیم که فرزندمان را با مهربانی، صبر و حوصله به کاری که برخی از اوقات برای او سخت و مشکل است و در آغاز اصولاً سیستم ذهنی او آمادگی تعقیب آن را ندارد عادت بدهیم.

  • باید بدانیم که تکلیف مدرسه از اول تا آخر فقط و فقط، وظیفۀ فرزند من و شماست و به هیچ وجه نه به عنوان معلم، تکالیف او را تصحیح نکنیم و نه مانند معلم از او نپرسیم که چرا چنین و چرا چنان کردی و او را مورد بازخواست قرار ندهیم و حتی به عنوان همشاگردی نیز به دنبال کمک کردن به او، به صورت تقلب و یا انجام تکالیفش به او کمکی نکنیم (نوشتن تکالیفش).
    کودک باید به این نتیجه برسد که در حقیقت آنچه را که او باید انجام بدهد به خود او مرتبط است و از این بابت باید احساس مسئولیت لازم را بکند.
    اگر ما دربارۀ مقدار تکلیف خانه و یا احتمالاً چرایی و چگونگی آن مطلبی داریم بهتر آن است که فقط به معلم آن هم به طریقی دوستانه و به گونه ای که فقط چنین به نظر می رسد و خواستم عقیده شما را بدانم با هم در میان بگذاریم، به هیچ وجه با فرزندمان در خصوص مقدار و خوب یا بدش گفتگویی نداشته باشیم که او احساس کند بین ما و معلمش اختلاف نظری است.
    مهم این است که او وقتی تکلیفش را انجام می دهد از نتیجه و کاری که کرده احساس شادمانی کند نه از رنجی که به آخر رسیده و مشقتی که پایان یافته است.
  • در این زمینه برخی از اوقات با دادن پاداش و یا تشویق و حتماً اگر کارش را انجام داده به نوعی او را باید خوشحال و شاد کنیم تا صرف نظر از این که احساس انجام دادن کارش به او لذت و رضایت بسیار می دهد خشنودی ما نیز بیفزاید.
    به هر حال موقعی که کارش را به آخر رساند مهم این است که طی شب دو یا سه بار این مطلب را به او یادآوری کنیم که چه خوب است که تو کارت را انجام بدهی و تو می توانی کاری را که دوست داری و یا بازی ای که علاقه داری را انجام بدهی و چون کارت و وظیفه تکلیفت را به درستی انجام داده ای می توانی از بازی و زندگی لذت ببری.
    برخی از اوقات به دلیل اینکه زمانی که فرزندان کوچکتری داریم که ممکن است تکلیف او را پاره یا خراب کنند و یا احتمالاً فردا خودش یادش برود که با خودش به مدرسه ببرد می تواند مسئله آفرین باشد.
    بنابراین من و شما با یاری و همکاری در این زمینه از دور ناظر و مواظب باشیم فقط نقش تماشاچی و تشویق کننده داشته باشیم که آن زمانی که ضرورت دارد او را به خاطر کاری که انجام داده مورد محبت قرار دهیم.
    شروطی برای درس اضافی یا کلاس های متفرقه داشتن
    می دانیم که علاوه بر تکلیف مدرسه برخی اوقات ما و شما برای بچه ها وظایف دیگری قائل می شویم. خیلی از اوقات ممکن است از آنها بخواهیم که به کلاس بروند و یا درس اضافه ای داشته باشند. باید مطمئن باشیم که در اینجا دو شرط اساسی و اصلی حتماً رعایت شود.
    ۱- فرزند ما و شما به چنین کاری رغبت دارد و یا این میل را می توانیم به زودی در وجود او بکاریم و از درون و از طرف خود او انجام چنین کاری پذیرفته شود.
    ۲- نه تنها وقت برای انجام آن را داشته باشد بلکه حتی وقت اضافه ای را نیز داشته باشد. به بیان دیگر هیچ بچه ای نباید فکر کند که تمام وقت او گرفته شده و یا اِشغال شده است.
    اصولاً زندگی زمانی که در آن وقت آزاد بسیار است و فرصت انتخابی است عیب و ایرادی در آن وجود دارد، این گونه افراد می توانند در آینده تبدیل به افراد کاری شوند، که بیشتر به حَمال شبیه هستند و این تصور را خواهند داشت که انسان فقط باید کار بکند و اگر کار نکند عیب و ایرادی در او هست و حتماً باید برنامۀ مشخص و معینی باشد تا این احساس راحتی و ازادی توسط فرزند من و شما حس شود.
    امید این است که در وقت تعطیلات (پنج شنبه و جمعه) حتی المقدور معلمین از دادن مشق و تکلیف خودداری کنند و اجازه بدهند که این فرصت راحتی و استراحت واقعاً برای بچه ها وقت تفریح باشد.
    این روزهای خوب و خوش تعطیلی فرصتی است در جهت بقیه فعالیت ها و نزدیکی به اعضای خانواده و خویشاوندان که نباید آن را با دلهره و یا حجم کاری زیادی که به عنوان تکلیف مدرسه است خراب کنیم.

نویسنده این مطلب :

خانم خوش بیانی

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما