علاج لکنت زبان

شروع لکنت زبان معمولاً بین دو تا چهار سالگی است و به ندرت پس از هفت سالگی آغاز می‌شود. شیوع آن در پسرها لااقل در سنین جوانی سه برابر دخترهاست. هر قدر طبع کودک حساس‌تر باشد احتمال لکنت پیدا کردن او بیشتر است. احتمال ابتلا به لکنت زبان در کودکان آرام‌تر و آن‌ها که خلق […]

شروع لکنت زبان معمولاً بین دو تا چهار سالگی است و به ندرت پس از هفت سالگی آغاز می‌شود. شیوع آن در پسرها لااقل در سنین جوانی سه برابر دخترهاست.
هر قدر طبع کودک حساس‌تر باشد احتمال لکنت پیدا کردن او بیشتر است. احتمال ابتلا به لکنت زبان در کودکان آرام‌تر و آن‌ها که خلق و خوی متعادلی دارند کم‌تر است.
ازهر پنج کودک چهار نفر آن‌ها خودبه‌خود از لکنت زبان خلاص می‌شوند. احتمال علاج خود به خودی لکنت زبان ملایم بیشتر از نوع شدید آن است. تقریباً در سه نفر ازهر ۱۰۰۰ بزرگ‌سال لکنت زبان استمرار می‌یابد.
والدین با اعمالی نظیر جلب توجه به لکنت زبان یا خواستن از فرزندشان که حرف خود را تکرار کند ، واضح حرف بزند یا پیش از صحبت کردن یک نفس عمیق بکشد او را به سوی لکنت زبان تمام‌عیار سوق می‌دهند. این کارها موجب می‌شود کودک بیش از پیش کمرو شود.
یکی از روش‌های رایج «گفتار هجایی زمان بندی شده» است که در آن کودک شما می‌آموزد تمام هجاها را با فاصله مساوی بین آن‌ها و فشار یکسان تلفظ کند. روش درمانی دیگر«روش سایه» است که به کودک آموخته می‌شود هجاها و کلمات را پس از به زبان آوردن تکرار کند.
کودکان مبتلا به لکنت زبان اگر بازگشت صدای خود را نشنوند می‌توانند به روانی تکلم کنند. این کار به وسیله «پسخورد شنیداری تاخیری» انجام می‌شود که عبارت است از صدای ضبط‌ شده کودک شما که او قبل از انتقال به وسیله گوشی پس از مکثی به اندازه کسری از ثانیه می‌شنود. این کار باعث می‌شود او خیلی آهسته صحبت کند کودک صداهای گفتاری خود را می‌کشد و این کار ممکن است سبب قطع شدن لکنت زبان او شود.

• بیشتر کودکان هنگامی که در حال یادگیری سخن گفتن هستند یک مرحله لکنت یا من و من کردن را به خصوص مواقعی که هیجان‌زده یا آشفته می‌شوند طی می‌کنند و تقریباً همیشه این عادت را ترک می‌کنند مگر اینکه به خاطر آن مسخره یا سرزنش شوند و مهم تر از آن اینکه والدین نگران این موضوع شوند.
• بدون هیچ‌گونه تردیدی مطرح کردن لکنت زبان کودکتان کار ظالمانه‌ای است هرگز نباید با کلام ، حالت یا حرکات خود توجه کودک یا دیگران را به نحوه حرف زدن او جلب کنید یا صحبت او را قطع کنید زیرا احساس عدم امنیت از عوامل شایع لکنت زبان است.
• درمان می‌تواند بسیار موفقیت‌آمیز باشد ولی در هر روش درمانی برخی از موارد به شکست منتهی می‌شود بنابراین مأیوس نشوید.
• از یک متخصص گفتاردرمانی یاری بخواهید. در مورد تماس با متخصصان یا مراکز گفتاردرمانی نیازی نیست با پزشک خود مشورت کنید برای کسب اطلاعات لازم در این مورد کافی است با ادارات بهداشت یا بهزیستی منطقه خود تماس بگیرید.
• در تمام موارد اخیر یا ابهام در گفتار باید شنوایی کودک را بیازمایید. اگر نوک زبانی حرف زدن کودک بیش از حد استمرار یابد باید برای درمان مناسب به متخصص گفتاردرمانی مراجعه شود.

نویسنده این مطلب :

خانم خوش بیانی

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما