کنترل ذره بینی کودک

در تمام سنین برای اینکه بچه ها بتوانند احساس کنند تا حدی کنترل دنیای خویش را در دست دارند و بتوانند بخشی از آنچه را که دوست دارند انجام دهند، به یک حداقل آزادی نیاز دارند. برقراری حدود و تدارک ساختار از جانب شما برای فرزندتان ضروری است، ولی لااقل بگذارید آزادانه در داخل این […]

در تمام سنین برای اینکه بچه ها بتوانند احساس کنند تا حدی کنترل دنیای خویش را در دست دارند و بتوانند بخشی از آنچه را که دوست دارند انجام دهند، به یک حداقل آزادی نیاز دارند.
برقراری حدود و تدارک ساختار از جانب شما برای فرزندتان ضروری است، ولی لااقل بگذارید آزادانه در داخل این مرزها حرکت کند و برای خود تصمیم بگیرد.
زندگی فرزندتان را زیر ذره بین قرار ندهید.
در زمینۀ عادات غذایی، بازی های دلخواه، دوستی ها و اوقات فراغت کودک، والدین به طرز غیر ضروری آمرانه عمل می کنند و همۀ عرصه های زندگی او را فرا می گیرند حال آنکه می توانند اندکی او را به حال خود بگذارند و به او اجازه دهند که خود اختیار نماید.
بخش بزرگی از مدیریت میکروسکوپی غیر ضروری والدین پشت میز غذا رخ می دهد. درست است که آموختن آداب غذا خوردن حائز اهمیت است، ولی این کار می تواند به جای غلط گیری های بی امان و پیگیر، از طریق یادآوری های ملایم و پراکنده انجام گیرد.
اهمیتی ندارد که فرزند چهار سالۀ شما سهم هویجش را قبل از تکه های گوشت بخورد و یا برعکس. گاهگاهی می توان به کودک شش ساله تذکر داد که دست هایش را روی پاهایش نگاه دارد یا راست بنشیند، ولی احتمالاً موقع گفتگوها حواسش پرت شده و این چیزها را فراموش می کند.
اگر پیوسته فرزندتان را مانند عقاب می پایید و هر بار که لغزشی در رفتارش ببینید، به او پرخاش می کنید در آن صورت سفرۀ خانوادگی را که باید جای تجارب دلنشینی برای همۀ افراد خانواده باشد مبدل به صحنه و خوان ناخوشایندی می کنید.
هیچ چیز برای کودک آزاردهنده تر از این نیست که موقع غذا خوردن تحت سلطۀ والدینی باشد که دائماً می خواهند به او آموزش بدهند که چگونه و چه وقت و چه چیزی بخورد.
والدین باید در مقابل وسوسۀ کنترل ذره بینی بازی های فرزندشان نیز مقاومت کنند. مثلاً برای نظارت بر بازی های کودک همین بس که اسباب بازی هایی که می شود در خانه داشت تعیین کنید، ولی پس از این کار بهتر است بگذارید خودش انتخاب کند که می خواهد با چه و چگونه بازی کند.
ممکن است شما بخواهید تصویرهای کتاب نقاشی خود را رنگ کند ولی او ترجیح بدهد تصویرها را خط خطی کند؛ باید او را به حال خود بگذارید.
بعضی کودکان وقتی با بلوک های پلاستیکی چیزی می سازند، دوست دارند مدل و تصاویر کارخانۀ سازنده را بسازند و بعضی ترجیح می دهند از خود ابتکار و خلاقیت نشان دهند. اینها هر دو خوب است، فقط بگذارید تصمیم بگیرد.
اگر جعبۀ آبرنگ و مقوا دارد همین که او را پشت میزی بنشانید و زیر وسایلش مقدار زیادی روزنامه پهن کنید بهتر از این است که مرتباً در اطرافش پرسه بزنید و یادآوری کنید رنگ نپاشد یا چیزی را به هم نریزد.

همین اصل در مورد بازی فرزندتان با سایر بچه ها نیز کاربرد دارد. برای بچه ها احساس اینکه تفریحشان را خودشان با هم می آفرینند و صرفاً سناریوی والدینشان را دنبال نمی کنند مهم است.
وقتی فرزندتان دوستی را به خانه می آورد، بر رفتار آنها نظارت داشته باشید، ولی این کار را با حفظ فاصله و به نحوی انجام دهید که آنها بتوانند هر طور می خواهند بازی کنند.
مثلاً اغلب بچه ها از ایجاد و ابداع مقرراتی متفاوت با آنچه بزرگترها برای بازی ها ساخته اند، لذت می برند و حقیقتاً از این کار دربارۀ همکاری و عدالت، مطالب بسیار می آموزند. هرچند شما دوست دارید با توجه به قوانین رسمی کارت بازی کنید، ضرورتی ندارد به بچه هایی که می خواهند طبق روش خودشان در بازی خوش باشند، همان ها را تحمیل کنید.
البته هنگامی که به نظر می رسد ممکن است کسی صدمه ببیند، وقتی در حل مسئله ای مشکل دارند، یا هنگامی که خودشان از شما کمک می خواهند، باید دخالت کنید. در غیر این صورت، از مداخله بپرهیزید.
برخی از والدین زمان درازی پس از آنکه فرزندشان توانایی حل و فصل زندگی اجتماعی خود را پیدا کرده، همچنان به ادارۀ زندگی او ادامه می دهند.
نیازی نیست فرزند یازده سالۀ خود را راهنمایی کنید که چگونه اختلافش را با بهترین دوستش حل کند، در سرویس مدرسه کنار چه کسی بنشیند، در مجلس نمایش مدرسه چه بپوشد، یا چگونه به کسی که به او اظهار علاقه می کند بگوید که خودش چنین احساسی ندارد، مگر اینکه خودش چنین درخواستی از شما داشته باشد.
او از اینکه خودش مشکلی را حل کند، احساس رضایت بیشتری خواهد کرد تا بخواهد مو به مو دستورات شما را اجرا کند. مدیریت ذره بینی والدینی که احساس می کنند باید کمترین وقت آزاد فرزندشان هم با کار و فعالیت برنامه ریزی شده پر شود نیز درست نیست.
نباید وقت بچه ها آنقدر پر باشد که خودشان را تحت فشار احساس کنند. تکالیف و فعالیت های فوق برنامه، برای آنچه کودکان در مدرسه انجام می دهند خود مکمل قابل توجهی است و کودکان به مقداری وقت آزاد که در اختیار خودشان باشد نیز نیاز دارند.
قاعدۀ سرانگشتی
اگر زندگی فرزندتان را طوری هدایت می کنید که تجاربی که باید مایۀ تفریح و نشاطش باشد به تجاربی ناخوشایند بدل می گردد، احتمالاً بیش از حد مدیریت می کنید.
وقتی والدین زندگی فرزندان خود را زیر ذره بین قرار می دهند، خوشی های زندگی را از آنان می گیرند. بی تردید باید برای کمک و اندرز، و راهنمایی در دسترس فرزند خویش باشید، اما نه اینکه او را با پیشنهادات و دستورالعمل ها و یادآوری ها و فرمان های مداوم از توان بیندازید، اگر چنین کنید او را به بیمار عصبی تبدیل خواهید کرد.

نویسنده این مطلب :

خانم خوش بیانی

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما