شیرینی را نخور!

باید از دبستان و از مهد کودک، طی یک‌سلسله بازی‌هایی مدیریت رنج و لذت را به بچه‌ها آموزش داد. در برخی از مدارس در کشورهای غربی، روی پیراهن مدرسه‌شان نوشته‌اند «شیرینی را نخور!»(Don’t Eat the Marshmallow) یعنی این شعار آنها شده، که البته این به یک آزمایش معروف روانشناسی اشاره دارد(این آزمایش تحت عنوان «Stanford […]

باید از دبستان و از مهد کودک، طی یک‌سلسله بازی‌هایی مدیریت رنج و لذت را به بچه‌ها آموزش داد. در برخی از مدارس در کشورهای غربی، روی پیراهن مدرسه‌شان نوشته‌اند «شیرینی را نخور!»(Don’t Eat the Marshmallow) یعنی این شعار آنها شده، که البته این به یک آزمایش معروف روانشناسی اشاره دارد(این آزمایش تحت عنوان «Stanford marshmallow experiment» توسط روانشناسی به نام «والتر میشل» در دهۀ ۱۹۶۰ میلادی روی بچه‌های یک کودکستان انجام شده؛ هوش هیجانی، دانیل گلمن، مترجم: نسرین پارسا، انتشارات رشد، فصل۶)
آنها به بچه‌های خودشان یاد می‌دهند که «از شیرینیِ مورد علاقۀ خودت بگذرد تا رشد کنی» این‌را از کودکی با بچه تمرین می‌کنند. آنها دین و ایمان ندارند ولی می‌گویند: «ما روی شخصیت بچه‌ها کار می‌کنیم. چون بر اساس تحقیقات ما، کسی رشد می‌کند و به عالی‌ترین درجات علمی خواهد رسید که بتواند شیرینی‌ای دوست‌داشتنی‌اش را دیرتر بخورد»
برخی مدارس اسلامی می‌خواهند به بچه‌ها بگویند همه‌چیز شیرین است، نماز هم شیرین است!
حالا ما به برخی از مدارس اسلامی خودمان می‌گوییم: «امام صادق(ع) بر روی ادب تأکید دارند و ماهیت ادب هم یک‌چنین چیزی است(مثل الان شیرینی را نخور)» اما اینها قبول نمی‌کنند و می‌گویند: «ما می‌خواهیم با محبت، بچه‌ها را رشد دهیم!» یعنی می‌خواهیم بگوییم که همه‌چیز شیرین است؛ نماز هم شیرین است، پس بیا نماز بخوان! درحالی‌که معلوم است خدا نماز را طوری طراحی کرده که در آن تلخی هست؛ یک‌کار به‌شدت تکراری! تلخی نماز را خدا طراحی کرده و تعبیه کرده است. تو گنهکار نیستی که نماز را برای خودت تلخ می‌دانی، اصلاً چشیدن این تلخی، تو را مرد بار می‌آورد و قوی بار می‌آورد. اصلاً ما آمده‌ایم برای درگیری با رنج!
رسیدن انسان به بالاترین لذت‌ها یک ضرورت است/ اگر انسان به بالاترین لذت‌ها نرسد، متکبر، حسود، حریص، دنیاطلب و شهوت‌پرست می‌شود
مسألۀ بعدی این است که انسان باید به بالاترین لذت‌ها برسد؛ این یک ضرورت برای حیات بشر است. و شما می‌دانید که بالاترین لذت‌ها لذت بندگی خداست. اگر انسان به بالاترین لذت‌ها نرسد مجازات می‌شود، روحیه‌اش خراب می‌شود، اخلاقش بد می‌شود، حسود می‌شود، حریص می‌شود، متکبر می‌شود، حسرت‌زده می‌شود، دنیاطلب می‌شود، شهوت‌پرست می‌شود، کسی که به بالاترین لذت‌ها نرسد به اوج خلاقیت نخواهد رسید. و خیلی از استعدادهایش شکوفا نخواهد شد.
انسان باید در این دنیا به بالاترین لذت‌ها برسد، باید توپش پر باشد، باید وقتی خواست جان بدهد راحت جان بدهد و بگوید: «سود این زندگی را بُرده‌ام، شیرۀ این عمر را کشیده‌ام، و هرچه در دنیا می‌شده چشیده‌ام؛ منتظر بقیه‌اش هستم که دیگر نمی‌شده در این دنیا به من بدهند.»

نویسنده این مطلب :

خانم خوش بیانی

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما