از همان لحظه که فرزند شما پا به جهان می گذارد وارد دنیایی از ناملایمات می شود، شما باید که به او ثابت کنید که به او عشق می ورزید نه برای کاری که می کند بلکه برای آنچه که هست. این چیزی است که روانشناسان بدان «عشق بی قید و شرط» می گویند.

چشمان خود را ببندید و برای چند لحظه فکر کنید، چند نفر در زندگی تان هستند که آن ها را بدون قید و شرط دوست دارید؟ دوست داشتنی که بدون خودخواهی و تملک باشد؟ راه خود را در جهان یافتن هرگز کار آسانی نبوده است. واقعیت خشن زندگی این است که برخی مردم فرزند دلبند شما را بنا به کارهایی که انجام می دهد و یا توان انجامش را دارد قضاوت می کنند. وظیفه ما والدین این است که استثنایی بر این قاعده باشیم و برخلاف بقیه فرزندمان را قضاوت نکنیم. باید اطمینان حاصل کنید که او از عشق شما باخبر است. بنابراین باید از همان آغاز راه پیامی واضح، قاطع و بدون ابهام برای فرزندتان بفرستید: «من دوستت دارم و می خواهم پدرت باشم. از بودن در کنار تو لذت می برم. من و تو ارتباطی داریم که بسیار برای من مهم است. تو فقط با حضورت در این دنیا آن را به جای بهتر برای من تبدیل کرده ای. »

کار اصلی والدین کامل بودن، همیشه درست گفتن و حتی همیشه پناه فرزندان بودن نیست. چرا که به هر حال دیر یا زود آن ها از خانه پر می کشند. واضح است که شما بهترین ها را برای فرزندتان می خواهید و می خواهید که خوشبخت باشد. تعریف شما از خوشبختی تمام ابعاد زندگی فرزندتان را تحت الشعاع قرار خواهد داد بنابراین ضروری است که تعریف درستی از خوشبختی داشته باشید. به یاد داشته باشید که خوشبختی حاصل دانستن این موضوع است که شما را هر طور که باشید دوست می دارند.