خانواده پایه‏ اساسی اجتماع و سلول سازنده زندگی است و در وسیع‏ترین مفهوم کلمه، خاستگاه اعضای خویش و پناهگاه آنان است. خانواده نهادی است که به اعضای خود  احساس امنیت و آرامش می‏بخشد و طی هزاران سال پایدارترین و موثرترین وسیله حفظ ویژگی‏ های فرهنگی و عامل انتقال آنها به نسل‏های بعدی بوده است. لذا آسیب وارد شدن به این نهاد، نه تنها زن و مرد را به شدت متاثر می‏ گرداند، بلکه فرزندان بخصوص کودکان در این زمینه دچار مشکلات جدی می‏گردند.

لذا با افزایش سریع طلاق در سال‏ های اخیر، روان‏شناسان و محققان به تدریج به اهمیت این واقعه پراسترس در رشد و سازگاری کودکان پی برده ‏اند. تحقیقات زیادی انجام شده است که نشان می‏ دهد طلاق والدین حداقل در کوتاه مدت بر کودکان تاثیر منفی می‏گذارد.

طلاق تاثیرات بلند مدت هم دارد. در بسیاری از موارد، شخص در نوجوانی و بزرگسالی همچنان تحت تاثیر طلاق والدینش است. ولی نباید فراموش کنیم که طلاق بر تمام کودکان تاثیرات بلندمدت نمی‏گذارد. بسیاری از کودکان به نحو حیرت‏ آوری با استرس جدایی والدین کنار می‏آیند و در جمیع شئونات زندگی با قابلیت و توانمندی عمل می‏کنند. به همین دلیل نیز تحقیقات از بررسی اثرات منفی طلاق، به تعریف عواملی که میانجی سازگاری کودکان با استرس‏های طلاق می‏باشند و تعیین می‏کنند کدام کودک با استرس‏ های طلاق منطبق شده و کدام کودک مشکل‏دار بماند، کشیده شده است.