چه کسی می‌تواند بگوید که رابطۀ عاطفی کودک با پدر و مادر از چه زمانی آغاز می‌شود؟ برخی حدس می‌زنند که این رابطه در رحم شروع می‌شود؛ همان هنگام که جنین به حالات نسبی استرس یا آرامش مادر پاسخ می‌دهد. برخی دیگر می‌گویند درست پس از تولد و آن هنگام که والدها به نوزاد غذا می‌دهند، او را تکان می‌دهند و آرام می‌کنند، آغاز می‌شود. برخی دیگر آن لحظۀ سحرآمیز چند هفته پس از تولد را نقطۀ شروع رابطۀ عاطفی می‌دانند؛ آن زمانی که کودک نخستین لبخند حقیقی‌اش را به روی مادر یا پدر می‌زند و همه سختی‌ها و شب‌بیداری‌ ها را برایشان ارزشمند می‌سازد.

در ادامه پیشنهادهایی را برای تقویت هرچه بهتر و بیشتر رشد عاطفی کودکان ارائه داده ایم:

1) رفتارهایی را كه فرزندتان به هنگام برانگیخته شدن احساساتشان تجربه می كنند به یاد داشته باشید. برای مثال زمانی كه عصبانی به نظر می رسد، می توانید این عبارت را به كار ببرید: «تو الآن عصبانی ای!؟» این كار به او كمک می كند بداند دقیقاً چه اتفاقی برایش افتاده و وی را قادر می سازد برای كنار آمدن با احساساتش راه درستی را انتخاب كند.

2) زمانی كه فرزندتان با تكرار یک جمله احساسات منفی اش را با شما سهیم می شود، آینه او شوید. اگر می گوید: «می ترسم»، به او بگویید: «این مسأله برای تو ترسناک است.» این جمله به كودک اجازه می دهد بداند شما به رنج و ناراحتی اش اهمیت می دهید و بدین وسیله براحتی با او ارتباط برقرار می كنید. بیشتر والدین در این مواقع سعی می كنند به فرزندشان اطمینان دهند كه خطری متوجهش نیست یا به او پاسخ های علمی بدهند. این كار باعث می شود كودک با احساسات منفی اش تنها بماند.

3) وقتی رفتار فرزندتان شما را ناراحت می كند، این مسأله را به او گوشزد كنید. اگر با او ارتباط مستقیمی برقرار كنید، می توانید فرزندتان را از احساس گناه یا خجالتی كه به دلیل حرف نزدن و رفتار غیر كلامی شما در او ایجاد می شود، برهانید.

4) به جای اینكه از ضمیر سوم شخص استفاده كنید و بگویید: «مامان الان عصبانیه!»، بگویید: «من الآن عصبانی هستم.» در این صورت استفاده از ضمیر «من» حساسیت و صمیمیت بیشتری در روابط والدین و فرزندان ایجاد می كند.

5) به یاد داشته باشید طغیان احساسات كودكان شما تنها یك دوره كوتاه است كه بزودی سپری خواهد شد. وقتی كودک شما پرخاش می كند، بهتر است والدین باهم متحد باشند. این روش بهتر از درگیرشدن والدین باهم است. این حالات بیشتر در كودكانی رخ می دهد كه احساس می كنند هویت مستقلی جدا از پدر ومادرشان پیدا كرده اند و معمولاً در سن 4 سالگی در كودكان بروز پیدا می كند.

6) وقت بیشتری صرف كنید و به فرزندتان اجازه دهید كارهایش را خودش انجام دهد. كودكان كارهایی مثل لباس پوشیدن، ریختن آبمیوه در لیوان و تمیز كردن خانه را دوست دارند. نقش اصلی شما تربیت كودك به نحوی است كه بتواند روی پای خودش بایستد.

7) برای ایجاد صمیمیت با فرزندتان از واژه های احساسی استفاده كنید تا حس صمیمیت با دیگران نیز در او ایجاد شود. یک راه ساده برای ایجاد ارتباط مستحكم با دیگران، تقسیم احساسات و عكس العمل هایتان با دیگران است. این روش را برای فرزندتان نیز به كار ببرید.

8) وقت زیادی برای بررسی وضعیت روحی خود صرف كنید. زیرا رفتار شما تأثیر مستقیمی روی فرزندتان دارد. اگر شما زود رنج، تندخو یا مضطرب هستید، فرزندتان نیز پاجای پای شما می گذارد و همان عادت های رفتاری واخلاقی كه شما دارید را تكرار می كند.

9) به یاد داشته باشید كه كودكان اغلب در واكنش به رفتار بزرگترها، دچار افسردگی می شوند. اگر فرزند شما یک تجربه تلخ مثل طلاق والدین، مرگ یكی از عزیزان، تصادف، نقل مكان به خانه جدید یا موارد دیگری را تجربه كرده، به عنوان عكس العمل در برابر حس از دست دادن، بیقرار و گیج خواهد شد.

10) اگر احساس می كنید فرزندتان به مشاوره و روانكاوی نیاز دارد، با چند مشاور گفت وگو كنید. یك مشاور خوب قادر است درباره مشكلات ملموسی كه به وضوح دركشان كرده ولی قادر به حل آنها نیستید، به شما امیدواری دهد و برایتان راه حل پیدا كند.

چه کسی می‌تواند بگوید که رابطۀ عاطفی کودک با پدر و مادر از چه زمانی آغاز می‌شود؟ برخی حدس می‌زنند که این رابطه در رحم شروع می‌شود؛ همان هنگام که جنین به حالات نسبی استرس یا آرامش مادر پاسخ می‌دهد. برخی دیگر می‌گویند درست پس از تولد و آن هنگام که والدها به نوزاد غذا می‌دهند، او را تکان می‌دهند و آرام می‌کنند، آغاز می‌شود. برخی دیگر آن لحظۀ سحرآمیز چند هفته پس از تولد را نقطۀ شروع رابطۀ عاطفی می‌دانند؛ آن زمانی که کودک نخستین لبخند حقیقی‌اش را به روی مادر یا پدر می‌زند و همه سختی‌ها و شب‌بیداری‌ها را برایشان ارزشمند می‌سازد.