آموزش به کودکان ناشنوا

ناشنوا به کسی گفته می شود که: قادر به درک صداها از راه گوش چه با سمعک و چه بدون سمعک نمی باشد. در حالی که شخص کم شنوا کسی است که قادر به دریافت صداها از راه گوش می باشد. این که نقایص شنوایی تا چه اندازه بر کاهش بهره هوشی اثر می گذارد […]

ناشنوا به کسی گفته می شود که: قادر به درک صداها از راه گوش چه با سمعک و چه بدون سمعک نمی باشد. در حالی که شخص کم شنوا کسی است که قادر به دریافت صداها از راه گوش می باشد. این که نقایص شنوایی تا چه اندازه بر کاهش بهره هوشی اثر می گذارد ، بستگی به این دارد که ما چه برداشتی از ارتباط بین فکر و زبان داشته باشیم.

 

برخی از نظریه پردازان فکر می کنند تفکر بر زبان محاوره ای استوار است. آن ها معتقدند که افراد مبتلا به نقص شنوایی از نظر هوشی از حد متوسط پایین ترند. آنان که معتقدند افراد مبتلا به نقص شنوایی از نظر هوشی همانند افراد شنوا هستند به تئوریهای استناد می جویند که تفکر و زبان را از یکدیگر جدا می دانند.

 

این نظر کم کم رشد می کند که زبان اشاره همچون زبان محاوره خود یک زبان واقعی است. تحقیقات مویّد این هستند که نقص شنوایی لزوماً به عقب ماندگی هوشی نمی انجامد. با استفاده از تستهای غیر کلامی هوشی به جای تستهای کلامی، پژوهشگران بطور کلی کشف کرده اند که دانش آموزان ناشنوا و کم شنوا از نظر هوشی نرمال می باشند. و آنهایی که اغلب از نظر هوشی پایین هستند، کسانی می باشند، که دارای معلولیت های دیگری مثل نابینایی هستند .

 

مربیان بسیار علاقمند ند که زمان شروع نقص شنوایی را بدانند. به همین دلیل متخصصانی که با کودک مبتلا به نقص شنوایی کار می کنند، اغلب از اصطلاحاتی نظیر: ناشنوایی مادر زادی و ناشنوایی غیر ارثی استفاده می کنند. دو اصطلاح دیگر که اغلب در زمینه یادگیری زبان این کودکان بکار می روند عبارتند  از: ناشنوایان قبل از فراگیری زبان و ناشنوایان بعد از فراگیری زبان.

 

آموزش زبان به ناشنوایان مطمئناً یکی از بزرگترین تلاش های آموزشی است. کودک ناشنوا به تکلم و تربیتی خاص نیاز دارد. ما باید چشم هایش را جانشین گوشهایش بکنیم و متاسفانه چشم به اندازه گوش در فراگیری زبان موثر نیست . همچنین باید نقش والدین را در آموزش فرزندشان دوباره سازی کنیم. والدین یک کودک ناشنوا در یاری کودکشان برای فراگیری زبان نقش بسیارموثری دارند چون آنها بیشتر از هر کس دیگری به کودکشان علاقه مندند و بیش از هر کس دیگری در دسترس کودک هستند.

 

از آنجا که نحوه ارتباط در رشد اجتماعی و شخصیتی فرد نقش حیاتی دارد، به نظر می رسد که افراد ناشنوا و کم شنوا با مسائل بیشتری در زندگی، از جمله زندگی اجتماعی و شغلی مواجه می باشند. اما ، عامل تعیین کننده در این که آیا افراد ناشنوا و کم شنوا، دچار مشکلات رفتاری خواهند شد، به این بستگی خواهد داشت که تا چه میزان اطرافیان نا توانایی او را بپذیرند یا نپذیرند. «در بین همه معلولیت های جسمانی، ناشنوایی تنها اختلالی است که برای اعضای خود یک جامعه طبیعی به وجود آورده است. واین تعلق به گروه است که احتمالاً نیاز اساسی افراد ناشنوا به حساب می آید و به صورتی استثنایی برایشان پر جاذبه است.»

 

برای آموزش خردسالان ناشنوا و کم شنوا از قدیم از دو روش اساسی استفاده شده است: روش شفاهی و روش دستی.  طرفداران روش شفاهی معتقد بودند که این مساله برای کودک ناشنوا اهمیت دارد تا یاد بگیرد چگونه، باقیمانده شنوایی خود را رشد دهد، و بیاموزد چگونه از راه زبان با دیگران ارتباط بر قرار کند.

 

طرفداران روش دستی معتقدند که ناشنوایان دارای چنان قدرت شنوایی که بتوانند از طریق زبان شفاهی با دیگران ارتباط بر قرار کنند، نمی باشند. بنابراین باید بر استفاده از روشهایی نظیر زبان اشاره در مورد آنان بیشتر تاکید شود. اما امروز، اغلب مربیان کودکان ناشنوا به این حقیقت واقف شده اند که ترکیبی از روش شفاهی و دستی که به آن «روش کلی» می گویند از نظر منطقی برای ناشنوایان مناسب ترین است.

 

تربیت شنوایی و گفتار خوانی دو نوع از روش های شفاهی به حساب می آیند. تربیت شنوایی معمولاً شامل رشد آگاهی کودک بر صداها ی اطراف، و توانایی تشخیص کلی محرکهای محیطی، و توانایی تشخیص بین صداهای گفتاری است. در روش گفتار خوانی، که گاه بطور نادرست به آن لب خوانی می گویند، به کودک مبتلا به نقص شنوایی آموخته می شود تا طرز استفاده از تعدادی نشانه های بصری و نه فقط علایم مربوط به لبها را فرا گیرد. این نشانه ها ممکن است جنبه محیطی داشته باشند، یا همراه با پیام بوده امّا قسمتی از تولید گفتار نباشند، و یا امکان دارد که مستقیماً مربوط به صداهای گفتاری باشند.

 

وسایل پیشرفته متعددی به کودک ناشنوا کمک می کند تا زندگی مستقلی را شروع کند. این وسایل عبارتند از: تدریس بوسیله کامپیوتر، تلویزیون، تلفن و وسایل کمک شنوایی (سمعکها).

 

تحقیقات نشان می دهد که برای موفقیت کودک ناشنوا و نیمه شنوا باید برنامه ریزی صحیحی انجام داد وروی جنبه های تحصیلی ، شناختی و مشاوره والدین تاکید کرد. باید از ابتدای برنامه آموزشی (پیش دبستانی) از تکنیکهای شفاهی و دستی هر دو استفاده شود.

 

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما