رشد اجتماعی در گرو ارتباط همسالان

تا قبل از یک سالگی به ندرت ارتباطی معنی دار بین کودکان برقرار می شود. کودکان ده ماهه به گونه ای با یکدیگر برخورد می کنند که انگار عروسک اند، برای هم صدا در می آورند، موهای همدیگر را می کشند یا اعتنایی به یکدیگر نمی کنند. از حدود دو سالگی به بعد اولین ارتباط […]

تا قبل از یک سالگی به ندرت ارتباطی معنی دار بین کودکان برقرار می شود. کودکان ده ماهه به گونه ای با یکدیگر برخورد می کنند که انگار عروسک اند، برای هم صدا در می آورند، موهای همدیگر را می کشند یا اعتنایی به یکدیگر نمی کنند. از حدود دو سالگی به بعد اولین ارتباط های معنی دار میان کودکان ایجاد می شود. البته دوام این ارتباط ها بسیار اندک است و در حد چند دقیقه بازی با یکدیگر باقی می ماند.

 

در سنین دبستانی و پیش دبستانی، کودکان علاقه مند به برقراری ارتباط با همسالانی اند که شاد و زیبا باشند و اسباب بازی ها، خوراکی ها و وسائل خود را در اختیار آنها قرار دهند. ارتباط و دوستی های این دوره حالت موقت و گذرا داشته، به سرعت شکل می گیرند و سریعاً تغییر می کنند. ویژگی های ارتباطات خاص این دوره تقریباً مطابق رشد اخلاقی کودکان این دوره است ( پیش قراردادی). کودک پایبندی مداوم به ارتباطات خود ندارد، به راحتی دوستانش را کنار می گذارد بدون این که علت خاصی وجود داشته باشد و درک عمیقی از دوستان، صمیمیت و ارتباط متقابل ندارد.

 

اگر قرار است کودک در طول زمان در جامعه با همسالان خود کنار بیاید و احساس خوش آیندی داشته باشد، باید قواعد کارهای جمعی و اشتراکی را با همبازی هایش تجربه کند. در میان گروه همسالان، او سهل تر خواهد آموخت توانایی های خود را درست تخمین بزند، یک بار پیروز شود و بار دیگر تسلیم شود، زیرا اکثر آن ها در یک سطح هستند و نیازها و مشکلات و امکانات مشابهی دارند.

 

کودکان وقتی تقریبا در یک سطح هستند از نظر رشد و پیشرفت بیشتر به همدیگر کمک می کنند و همانند دو کشتی گیر هستند که در یک وزن با همدیگر می خواهند کشتی بگیرند، در این جور مواقع هر دو کشتی گیر بهتر به همدیگر کمک می کنند و می توانند یک زورآزمایی رشددهنده ای را داشته باشند، در صورتی که اگر یکی وزن بیشتری داشته باشد کشتی جذابیت نداشته و کنش متقابل کمتر صورت می گیرد.

 

بعضی از بچه ها بیشتر از بچه های دیگر معاشرتی و اهل بازی با کودکان همسن خود هستند و بعضی بچه ها ذاتاً آرام ترند. این اختلاف طبیعی است اما تمایل به بازی با کودک دیگر و داشتن همبازی، در وجود هیچ کودکی به صفر نمی رسد.
علل بی میلی ممکن است مربوط به وضعیت جسمی، روحی و روانی کودک، یا وضعیت اجتماعی، اقتصادی خانواده اش باشد. که او را به انزوا می کشاند و از بازی با بچه های دیگر فراری می دهد.

 

كودكان و نوجوانان برای رسیدن به رشد اجتماعی مطلوب باید با همسالانشان ارتباط مناسب برقرار كنند. همسالان می توانند از طریق الگو سازی و تعادل هم سطح با یكدیگر، ارزش های اجتماعی را به همدیگر انتقال دهند و نقطه اتكایی برای یافتن استقلال و از بین بردن خودمداری ایجاد كنند. در این بین، والدین باید تسهیل كننده روابط بین همسالان باشند و موقعیت و شرایط ارتباط درست و صحیح فرزندانشان با همسالان خود را فراهم سازند.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما