کودکانی که دچار اضطراب جدایی هستند، مادرانی دارند که ویژگی‌هایی مثل اضطراب، حمایتگری مفرط، تردید در تصمیم‌گیری و حساسیت عاطفی شدیدی دارند و این اضطراب خود را با بیان افکار منفی و استرس‌زا به بچه‌ها منتقل می‌کنند. سازگار شدن کودک با شرایط جدید از جمله مدرسه رفتن به خلق‌وخوی هر یک از کودکان بستگی دارد. نمی‌توانید انتظار داشته باشید کودکان دیدگاهی مشابه بزرگسالان داشته باشند و به ‌سرعت با شرایط مدرسه کنار بیایند، مخصوصا که این مساله در مورد کودکان با اختلال اضطراب جدایی سخت‌تر است.

ترس از مدرسه رفتن ممکن است دلایل مختلفی داشته باشد؛ وابستگی شدید به مادر، اعتماد به‌ نفس پایین کودک، ترس از تنهایی و دوری از خانواده، ترس از درس و مدرسه و تنبیه و شنیدن خاطرات بد و نامطلوب از پدر و مادر ازجمله علت‌های این ترس است. مادر یا پدری که تجربه‌های منفی توام با وحشت، ترس و اضطراب خود را از دوران تحصیل و مدرسه و تنبیه و توبیخ‌ها به کودک انتقال می‌دهند و از او می‌خواهند مواظب رفتارهایش باشد، خواه‌‌ ناخواه، بذر ترس از مدرسه را در افکار او می‌کارند.

والدینی که یکی از کودکان خود را بر اثر ابتلا به بیماری یا عوامل دیگر از دست می‌دهند، حساسیت بیشتری نسبت به مراقبت و نگهداری از کودکان دیگرشان دارند و همین موضوع باعث می‌شود کودکان ناخودآگاه اضطراب ناشی از جدایی از پدر و مادر را تجربه کنند. در یک مورد شایع آنچه ترس از مدرسه به نظر می‌آید، درواقع ترس از ترک منزل است. وقوع حوادثی ناگوار مثل دعوای والدین در خانواده باعث می‌شود کودک تصور کند اگر به مدرسه برود و دور از محیط خانواده باشد، اتفاق ناگواری می‌افتد.

قدم اول برای حل این قبیل مشکلات، اقدام والدین است. پرهیز از وابسته کردن کودک به خود و پرهیز از تلقین‌های منفی در کودکان زیر۶ سال که ناشی از اضطراب جدا شدن از پدر و مادر است و ایجاد روحیه مستقل برای آمادگی کودک در مواجهه با مدرسه از اقدامات اولیه‌ای هستند که والدین باید اجرا کنند. همچنین والدین نباید تجارب و بازخوردهای منفی خود را به کودک انتقال دهند.

اگر كودک سردرد و سایر علائم اضطراب را نشان دهد بایستی به مدرسه برود؛ در این صورت به‌تدریج علائم فروكش خواهد كرد، زیرا در صورت ماندن كودک در منزل به احتمال قوی علائم تثبیت خواهند شد.» کج خلقی و وحشت‏زدگی در هنگام جدا شدن از والدین، وحشت از خوابیدن یا دیدن کابوس‏ های شبانه، ترس‏ های اغراق‏ آمیز از حیوانات، غول‏ ها یا دیوها را می توان از دیگر علایم ترس از مدرسه عنوان نمود.»

حس از دست دادن والدین مهمترین استرسی است که به کودکان هنگام ورود به مدرسه وارد شده و این تصور را ایجاد می‌کند که برای همیشه از والدین جدا خواهند شد. این اضطراب زمانی افزایش می یابد که اختلافات درون خانواده زیاد بوده و کودک احساس کند که در غیاب او و حضورش در مدرسه، احتمال دارد مادر منزل را ترک کرده و هرگز به منزل برنگردد. بنابراین برای دستیابی به آرامش خود سعی می کند از رفتن به مدرسه امتناع کند».

همیشه پیشگیری بهتر از درمان است. قبل از رسیدن سن کودک به مدرسه او را در مهدکودک یا پیش دبستانی ثبت نام آشنا شود و هم عادت کند که ساعاتی به دور از مادرش در بیرون کنید تا او هم با محیطی غیر از خانه و افرادی غیر از خانوادهاش از خانه باشد.  او را به مدرسه رفتن تشویق کنید. برایش هدیه بخرید و آن را به عنوان جایزه به مدرسه رفتن به او بدهید) البته در همه حال حد تعادل را رعایت کنید. دوستان مدرسه اش را به خانه دعوت کنید و از کودکتان بخواهید که با آنان همبازی شود.

از معلم مدرسه بخواهید که به فرزندتان مسئولیت های کوچکی در کلاس بسپارد تا او با برعهده گرفتن آن ها احساس رضایت و شادمانی کند و آخر این که همیشه و در همه حال گوش شنوایی برای حرف های کودکتان داشته باشید. والدین می‌توانند قبل از شروع سال تحصیلی همراه کودکشان از مقابل مدرسه عبور کرده و آن جا را به فرزندشان نشان بدهند یا اگر امکان داشت، داخل رفته و مدتی را در کلاس و حیاط مدرسه همراه کودک سپری کنند. این کار باعث می‌شود وقتی کودک در میان همسالان خود قرار گرفت دچار ترس و وحشت نشود. تنظیم خواب کودک نیز تأثیر بسیار زیادی در کاهش اضطراب کودک هنگام رفتن به مدرسه خواهد داشت.»