در بیرون از منزل بخاطر خجالت از غریبه ها یا سختگیری شما در مورد رفتارش در ملأعام، مجبور به تظاهر و آرامش است. فراموش نکنید که بچه ای که در خردسالی بخوبی شیطنت کند در بزرگسالی آرامش خواهد داشت. به جز كارهايي كه ضرر قابل توجه و خطر دارد، كودكان را در بقيه‏ كارها آزاد بگذاريد. در وجود كودک نيروهاي نهفته ‏اي وجود دارد كه بايد رها شود، و اگر رها نشود، در آينده مشكل‏ ساز خواهد بود. شيطنت كودكان، سبب شادابي آنان مي‏ شود و چون در كودكي بچگي كرده ‏اند، در بزرگي بچگي نخواهند كرد.

تربیت بر دوش پدر و مادر است نه مادر به تنهایی. اگر روش زندگی هایمان را اصلاح کنیم (ساده تر گرفتن و کمتر خرج کردن) مسلما اوقات بیشتری برای زندگی خواهیم داشت. البته رهایی از زندگی ماشینی راحت نیست ولی ممکن است. شغل پدر را اگر ذکر می کردید بهتر بود. اگر راهی نداشت و پدر زودتر نمی آید، بهتر است بازی کردن با بچه ها را بیشتر کنید. اول بچه بعد کار؛ اینطور آزار بچه ها خیلی کم میشود.

کودک نوپا با راه رفتن و کسب برخی توانمندی ها، کم کم استقلال خودش را به دست مي آورد، اما ممکن است این استقلال به بهای از دست دادن عشق شما برایش تمام شود. چرا که کارهایش، شیطنت هایش و تمایل او برای رسیدن به خود مختاریش، شما را آزار می دهد. رفتارهاي كودک به گونه اي هستند كه عدم درک او، به شكل مبارزه طلبي و لجبازي نمايش مي دهند؛ هر بار كه با او وارد دعوا شويد، نهايتا منجر به تخريب بخشي از رابطه عاطفي و عاشقانه بين شما و او مي شود، وارد جدال هاي عاطفي نشويد.

كودک آجرهاي اسباب بازي خانه سازي اش را كف اتاق پخش مي كند؛ و شما مي خواهيد كه اتاق منظم و مرتب باشد. اگر از او بخواهيد كه آن ها را جمع كند به احتمال زياد از اين كار امتناع خواهد كرد. در صورتي كه به اين كار اصرار كنيد يک دعوا شروع مي شود كه شما در آن پيروز نخواهيد شد. شما مي توانيد سر او فرياد بزنيد، او را تنبيه كنيد و بگوييد كه او مايه بدبختي و مصيبت شده است؛ اما هيچ كدام از اين موارد موجب نخواهد شد كه او آجرها را از روي زمين جمع كند.

اما اگر بگوييد: « تا زمانی که من كتاب ها را جمع كنم تو نیز همه آجرها را توي كيسه شان برگرداني» يک كار سخت را به يک بازي تبديل كرده ايد. اكنون او مي خواهد همان كاري را انجام دهد كه شما از او انتظار داريد. او آجرها را «به خاطر مامان» جمع نمي كند؛ همچنين «چون بچه خوبي است» هم اين كار را نمي كند. او اين كار را مي كند چون شما شرايطي را پيش آورديد كه او «مي خواهد»  اين كار را بكند. و اين بهترين شيوه اي است كه شما مي توانيد در پيش بگيريد. بگوييد يک دوش آب گرم بگيرد. اگر فرزندتان حمام رفتن را دوست دارد، معمولا اين كار او را سرحال مي‌آورد و او را براي خوابيدن آماده مي‌كند.

گذشت زمان همه چيز را درست مي‌كند. طي چهار يا پنج ساعت، اين حالت فرزند شما از ميان مي‌رود. سعي كنيد به حرف‌هايش توجه نكنيد. بگذاريد بچه هر چه مي‌تواند حرف بزند يا از در و ديوار، بالا و پايين برود. در باقي روز به او اجازه ندهيد سراغ چيزهايي مثل شكلات، چاي و از اين قبيل خوردني‌ها برود.