والدین برای اینکه فرزندان خود را راستگو تربیت کنند باید نسبت به اعمال خود و نیز در ارتباط خود با دیگران دقت کنند، فضایی که در آن پدر و مادر بسیار مراقب عملکردشان هستند، یعنی از هم چیزی را پنهان نمی‌کنند یا حداقل در مقابل کودک، تأکید به پنهان‌کاری نمی‌کنند، بر اساس صداقت و ارزش‌دادن به راستگویی بنا می‌شود.

کودکی به دلیل ترس از تنبیه نتواند صادقانه از اشتباهش با پدر و مادر یا مربی‌اش صحبت کند، به دروغگویی گرایش پیدا می‌کند؛ به بیان دیگر تشویق و تنبیه در خانواده باید در قالبی درست صورت بگیرد؛ همچنین در صورت مشاهده دروغ، والدین و مربیان نباید دچار شتابزدگی شوند و کودک را تنبیه کنند، بلکه برای بازداشتن کودک از دروغگویی و اصلاح رفتار او باید روشی متناسب با موقعیت، سن و درک کودک انتخاب شود.

گاهی والدین پس از مشاهده اعمال ناشایست کودک، برخورد تندی دارند و طوری از او توضیح می خواهند که مجبور به دروغگویی می شود اما هیچ وقت سوال نکنید؛ به جای اینکه بپرسید تو شیشه مربا را شکستی و به دلیل فریادی که می زنید، ترس ایجاد کنید، بگویید: «واقعا عصبانی شدم چون رفتی روی کمد و شیشه مربا رو شکستی!»

بچه ها تا ۴ سالگی رفتاری را که به خشنودی والدینشان بینجامد، به معنای اینکه  «هر چیز مامان و بابا رو خوشحال کنه، خوبه و هر چه آنها را عصبانی کنه، بده» میپندارند. ممکن است تصمیم بگیرید که او را تنبیه نکنید. اگر ناراحتی و رنجش خود را نشان دهید، او متوجه می شود که عاقبت دروغ گفتن و صادق نبودن بسیار بد است و احساس گناه و شرم کردن به مراتب عذاب آورتر از اقرار در مورد اشتباهی است که مرتکب شده است.

اگر با فرزندتان رابطۀ صمیمانه ای دارید و او برای شما ارزش قائل می شود، می توانید وجدانش را بیدار کنید. یکی از نکات مهم برای اینکه بتوانید او را به گفتن حقیقت و صداقت داشتن در کارها وادار کنید، عمیق تر کردن رابطۀ خودتان با او است. هنگامی که در مورد رفتار بد خود حقیقت را می گوید، او را تشویق کنید که به شما راست گفته است. اگر دروغ گفته، اما بعداً از صمیم قلب معذرت خواهی کرده است، عذرخواهی او را قبول کنید.

شما می توانید تصمیم بگیرید که رفتار بی ادبانۀ او به تنبیه نیازمند است یا خیر. گفتن حقیقت نباید اثرات منفی دروغ گویی را از بین ببرد؛ با ملایمت، صداقت او را تحسین کنید، ولی تنبیه سبکی هم برایش در نظر بگیرید. اگر فکر می کنید فرزندتان دائم دروغ می گوید و بیش از حد اغراق می کند، باید بفهمید چرا او این کار را انجام می دهد. آیا شما بیشتر از حد لازم به او کمک می کنید؟ آیا بیشتر از حد معمول سختگیری می کنید؟ آیا فرزندتان نسبت به خواهر یا برادرش حسادت می ورزد؟ ایا اختلاف خانوادگی باعث دروغگویی او شده است؟ آیا اعتماد به نفس او پایین است؟

همۀ این عوامل را بررسی کنید، مشکل مورد نظر را پیدا کرده و سعی کنید آن را حل کنید. اما اگر دروغ گویی او مشکلات عمیق تری دارد، تنبیه و تعیین حد و مرز، اثری در بهتر شدن رفتارش نخواهد داشت. در نتیجه، تغییر دادن شرایطی که فکر می کنید باعث دروغ گفتن او می شود ضروری است.

والدین بایستی همیشه قدرت و نیروی کودک را در نظر داشته باشند، زیرا اگر کودک احساس کند که سبب رنجش مربیان و والدین خود گردیده و همین طور باعث شده که آنها او را فردی نالایق و تنبل تلقی کنند، سعی می کند که با متوسل شدن به دروغ شخصیت خود را مقابل والدین و مربیان حفظ کند و دیدگاه آنان را نسبت به خود مثبت کند و بر اثر تکرار دروغ کم کم به دروغگویی عادت می کند و دروغگو می شود. بنابراین تحمیل کارهای سنگین و داشتن توقعات بی جا و زیاد موجب می شود که کودک به دروغگویی متوسل شده و علاوه بر این زمینه بسیاری از خلقیات و خصلت های ناپسند دیگر فراهم شود.