گاهی والدین با افراط در ابراز علاقه موجب وابستگی کودکان به خود و سلب استقلال فردی از آن ها می شوند. 2 سال اول زندگی کودک مهم ترین سال های ماندگار و تاثیرگذار رفتار وی است که باید به چگونگی رفتار در این سال ها توجه ویژه داشت. وابستگی کودک به مادر دلایل متفاوتی دارد اما در وهله اول باید بررسی شود که این وابستگی چگونه ایجاد شده، زیرا در برخی موارد وابستگی مطرح شده از سوی والدین دقیقا متوجه خود آن ها است.

والدین در برخی موارد مانند تک فرزند بودن از فرط علاقه موجب وابستگی کودکان به خود می شوند، آن ها در سال های اولیه زندگی کودک به شدت وابسته کودکان خود می شوند و متاسفانه با انتقال این وابستگی به کودک موجب بروز مشکلاتی در سالهای آتی وی شده و درواقع با این رفتارها، استقلال را از آن ها سلب می کند.

باتوجه به اینکه وابستگی کودکان در شرایط متفاوتی ایجاد شده نمی توان برای همه یک راه حل واحد ارائه کرد اما مهمترین نکته حائز اهمیت واگذار کردن تدریجی وظایف کوچک خانه بر عهده کودک است. ایجاد شرایطی برای مسئولیت پذیری کودک و کمک خواستن از وی برای انجام کارهای شخصی و حتی روزمره را برای کاهش وابستگی ضروری  است یکی از بهترین راهکارها برای استقلال کودک این است که والدین اجازه دهند کودک پس از 2 سالگی به تنهایی غذا بخورد حتی اگر محیط خود را کثیف کند. غذا خوردن کودک علاوه بر جلوگیری از وابستگی وی، موجب هماهنگی چشم و دست و همچنین تقویت هماهنگی نیمکره های مغز وی می شود.

دوره 6 ماهگی تا 2 سالگی کودک را زمان اضطراب جدایی است، در این دوره زمانی والدین باید توجه داشته باشند برای جلوگیری از ایجاد وابستگی، ضمن حفظ استقلال کودک کاملا شاهد رفتارهای وی باشند تا وابستگی بین کودک و مادر ایمن بوده و فرزندان در سالهای آتی مسئولیت پذیر شوند.

در صورت ایجاد وابستگی کودک به والدین، نباید به صورت ناگهانی شروع به جدایی کرد چراکه این وابستگی طی فرایند به وجود آمده و باید در زمان و به تدریج استقلال کودک به وی بازگردانده شود. به عبارت دیگر باید به صورت دنده معکوس وابستگی ها را کاهش داد.

• وابستگی بچه به مادر، چقدر باید باشد؟

وقتی پدر و مادر ارتباط اجتماعی خوب و مثبتی با بچه برقرار نمی کنند، طبیعی است به بستگان نزدیک مثل خاله، مادربزرگ، عمو، دایی و… گرایش پیدا کند و آنها را حتی گاهی بیشتر از پدر و مادر دوست داشته باشد. متاسفانه برخی از والدین به دلیل کارهای روزمره و شغلشان دیگر حوصله ندارند وقت بگذارند و با بچه در طول روز بازی کنن یا سروکله بزنند.

از طرف دیگر، بسیاری از بچه ها تک فرزند هستند و سرگرمی شان در خانه تلویزیون تماشاکردن و کارتون دیدن یا بازی با اسباب بازی شان است، آن هم به تنهایی؛ یعنی خودشان تنهایی با اسباب بازی هایشان بازی می کنند و ساعت هایی را پای تلویزیون می گذرانند. همین مساله باعث ایجاد فاصله بین پدر و مادر و فرزند می شود. بیشتر والدین معتقدند به بچه هایشان محبت دارند و عشق می ورزند و از هر لحاظ آن ها را تامین می کنند ولی یادمان باشد همه محبت به بچه ها در خریدن انواع لباس، خوراکی و اسباب بازی خلاصه نمی شود. لازم است در طول روز با کودک حرف بزنیم و با او بازی کنیم.

شاید برخی مادرها بگویند ما با بچه حرف می زنیم؛ اما این صحبت ها به چه شکل است؟ در حد بیا غذاتو بخور، مراقب باش زمین چیزی نریزی، یه گوشه بشین بازی کن، بیا کارتون مورد علاقه ات رو گذاشتم ببینی و… آیا این مادرها زمانی که با کودک به پارک می روند، با او همبازی می شوند؟ با او نقاشی می کشند؟ چقدر در طول روز در خانه با فرزندشان وقت می گذرانند، بازی می کنند، قصه می خوانند و…؟ پدر و مادر باید رابطه خود و فرزندشان را زیر ذره بین بگذارند و ببینند کدام روش تربیتی شان باعث شده که کودک ترجیح دهد بیشتر وقت خود را با دیگران بگذارند؟