حضور کم والدین در بازی و فعالیت های فرزندان، وجود مشکلات معیشتی و اقتصادی، نبود نظارت دقیق بر رفتار دوستان فرزندانمان، کم توجهی به نیاز فرزندانمان قبل از بیان نیازشان، توجه بیش از اندازه اطرافیان به غیر از والدین نسبت به فرزندان و … همگی موجب بروز خطا و اشتباهات فرزند می شود.

• خطای ناآگاهانه
  

گاهی بروز یک خطا به سبب ندانستن رفتار درست یا بر حسب الگو برداری و یا تکرار رفتار دیگران است. در این موقعیت هر گونه رفتار تنبیهی نادرست و نابجاست؛ بلکه توضیح رفتار درست و ایجاد فرصت برای تفکر درباره رفتار صحیح بهترین کار است. تعبیرها و کلام ما در این حالت باید دوستانه ، دلسوزانه و ملایم باشد و نگاهمان به خطای فرزندمان نگاهی آموزشی و آگاه بخشی باشد.

• خطا ی اجتماعی

گاهی دامنه یک خطا، شخصی یا فردی نیست و مرتبط با ارزش های دینی، انسانی و اجتماعی است. در این حالت بسته به شدت خطا و اشتباهات فرزند و دامنه درگیری اش باید در همان لحظه واکنش همراه با ناراحتی را نشان داد و فرزند را از ادامه خطا منع کرد؛ اما این تنبیه نباید در حضور دیگران انجام شود، زیرا باعث سرخوردگی فرزند می شود.

وقتی پدر یا مادر می شوید یا سرپرستی کودکی را قبول می کنید بهتر است بدانید که رفتار ناشایست فرزند شما قسمتی از فرایند والد بودن شماست که هر از چند گاهی با آن روبرو می شوید اگر چه ممکن است خوشایند نباشد.

1– برای آن ها سرمشق باشید تا بیاموزند (کودکان بیشتر از اعمال ما می آموزند تا از گفتار ما. صداقت مولد صداقت است و ادب مولد ادب.)

2- روی مثبت ها و مهم ها تمرکز کنید. (به نقاط قوت آن ها توجه کنید و از مسائل پیش پا افتاده بگذرید.)

3- فقط به رفتار های خوب پاداش بدهید. (این روش به ما کمک می کند فرزندان خود را به رفتاری که مایلیم سوق دهیم. وقتی که از فرزند خود تشکر می کنیم از او تعریف می کنیم، او را تشویق می کنیم، از او قدر دانی می کنیم و به کار های خوب فرزندمان توجه نشان می دهیم، آن ها را تشویق می کنیم به کار های خوبی که اکنون انجام می دهند ادامه دهند.)

همواره برای عاقبت به خیری و سلامتی و موفقیت فرزندانمان دعا کنیم و از خدا بخواهیم که ما را یاری کند تا بتوانیم تربیتی نیکو و شایسته را پیشه راه زندگی خود قرار دهیم.