انجام تکالیف دینی را نباید تا زمان بلوغ به تأخیر انداخت؛ بلکه باید انس و عادت لازم را پیـشاپیش در آن ها بـه وجود آورد تا در زمان بلوغ مشکلی از این نظر به وجود نیاید. خانواده هایی کـه از فـرصت دوران کـودکی برای این منظور استفاده نمی‌کنند،در دوران بلوغ و نوجوانی معمولا با مشکلات […]
انجام تکالیف دینی را نباید تا زمان بلوغ به تأخیر انداخت؛ بلکه باید انس و عادت لازم را پیـشاپیش در آن ها بـه وجود آورد تا در زمان بلوغ مشکلی از این نظر به وجود نیاید. خانواده هایی کـه از فـرصت دوران کـودکی برای این منظور استفاده نمی‌کنند،در دوران بلوغ و نوجوانی معمولا با مشکلات جدّی روبه‌رو می‌شوند؛ زیـرا کـسی کـه انجام تکالیف دینی را تا مرحلۀ نوجوانی یا جوانی و بزرگ‌سالی به تأخیر انداخته است، هـر چـند معتقد به موازین دینی باشد، به علّت نبود ممارست عملی و آمادگی روحی،مـعمولا نـمی‌تواند بـه راحتی به احکام دینی عمل کند.
برای تحقق این هدف شهید مطهری معتقد است:
بچه‌ها را از کوچکی باید بـه نماز تمرین داد. دستور رسیده است که به بچه از هفت سالگی نماز تمرینی یاد بدهید. البته بچه هفت ساله نمی‌تواند نماز صحیح بخواند؛ ولی صورت نماز را می‌تواند بخواند. از هفت سالگی می‌تواند به نـماز عادت کند؛ چه پسر و چه دختر؛ یعنی همان اولی که بچه به دبستان می‌رود، باید نماز را در دبستان به او یاد بدهند؛ در خانواده هم باید به او یاد بدهند.
در حقیقت، انجام عبادات در کودکی یک نـوع زمـینه‌سازی است و موجب ملکه شدن آن اعمال در روح و جان کودک می‌شود و در نتیجه،چنین کودکانی بعد از سن تکلیف، عبادات را بـا آمـادگی و سـهولت بیشتری انجام می‌دهند؛ اما کسانی که تا هنگام رسیدن به تکلیف شرعی، بـا مـسائل عبادی آشنایی نداشته و یا عبادتی را به جا نیاورده‌اند، این اعمال را با دشواری بیشتری انـجام مـی‌دهند.
هرگاه پدر یا مادر خانواده و مربی آموزشگاه به نماز می‌ایستد، با خود لحن زیـبا، لبـاس مـرتب، ظاهری اراسته و معطر را همراه سازد، در این موضع، نماز رفتاری است که در نزد کودک از اهمیت بـیشتری بـرخوردار خواهد بود و احتمال بروز این رفتار در کودکی که نظاره‌گر آن موقعیت مطلوب بـوده اسـت، افـزایش خوهد یافت.
نویسنده این مطلب :
