بازی، یکی از مهم‌ترین عوامل در تربیت اخلاقی کودک است. از طریق جهت دادن به تمایلات و انگیزه‌های کودک می‌توان او را در مسیر درست هدایت کرد. بازی از نیازهای مهم و اساسی‌ترین فعالیت کودک است که در عین سرگرم کردن وی کارکردهای مهم دیگری دارد. هر یک از این کارکردها به جنبه‌هایی از زندگی کودک مربوط می‌شود که وی را برای ورود به زندگی بزرگسالی آماده می‌سازند. از این لحاظ شرایط بازی، آزادی کودک در بازی، اسباب‌بازی‌های مورد استفاده او و مدت‌زمانی که به بازی اختصاص می‌دهد، اهمیت شایان توجهی دارد.

بسیاری از آموزش‌های تربیتی را می‌توان در میان بازی‌ها به کودک نشان داد و حتی از خلال بازی‌ها می‌توان به شرایط عاطفی وی، احساسات، افکار و انگیزه‌های درونی‌اش پی برد. بنابراین بسیار لازم است که مربیان به اهمیت بازی در زندگی کودکان توجه داشته باشند و شرایط مناسب را برای بازی‌های مناسب فراهم سازند.

امروزه ثابت شده کودکانی که به اندازه کافی و به درستی بازی نمی‌کنند، از رشد ذهنی مناسب و رشد اجتماعی درست بهره نمی‌برند. امام صادق (ع) می‌فرمایند: «بگذار فرزندت تا هفت سال به بازی بپردازد، در هفت سال دوم به او ادب بیاموز و در هفت سال سوم مراقب وی باش.»

والدین در حین بازی باید به نحوه ادای کلمات، رفتارها و برخوردهای خود دقت کنند؛ چرا که کلمات و برخوردها، آینه تمام‌نمای طرز حرف زدن و برخورد کردن آنان و معلمان کودک است. تجربه ثابت کرده کودک بیش از هر کس از والدین و معلمان خویش تأثیر می‌گیرد و نیمی از دنیای او در آرزوی تبدیل شدن به پدر و مادر یا معلم خود سپری می‌شود. البته با توجه به زندگی ماشینی و خانه‌هایی که روزبه‌روز کوچک‌تر می‌شوند، نیازمند یافتن بازی‌های مناسب در آپارتمان‌ها هستیم. هرچند هیچ کدام از این نوع بازی‌ها جایگزین بازی در فضای باز نمی‌شود.

متأسفانه امروزه بازی‌های رایانه‌ای چنان دنیای کودکان را اشغال کرده که از هرگونه بازی فکری و بدنی بازمانده‌اند و نه‌تنها سودی به حال آنان ندارد که مانع از ارتباط جمعی کودک نیز می‌شود.