گاهی رگبار نصیحت والدین آنچنان بر نوجوان می بارد که آن ها فرصت هیچ گونه اظهار نظری را ندارند. آن ها همانند صفحه ای کوک شده سیل انتقادات و پندهای خود را به طرف نوجوان سرازیر می کنند. این دسته افراد بدون این که اجازه صحبت کردن به فرزند خود بدهند، از آن ها می خواهند که تجربه های سالیان گذشته آن ها را، بدون چون و چرا آویزۀ گوش کنند. بسیاری از نوجوانان شاكی هستند كه والدین به حرف آنان گوش نمی كنند. ارتباط مانند خیابان دوطرفه است. اگر می خواهید نوجوان به حرف شما گوش كند، با دقت شنوای حرف هایش باشید.گرچه نصایح شما به نفع نوجوانان است، ولی آنان در این مقطع كمتر مایل به شنیدن آن هستند. توجه به نوجوان از اهمیت خاصی برخوردار است. ساكت باشید، به او فرصت دهید صحبت كند. با عجله حرفش را قطع نكنید و نظرتان را نگویید.

در برخی از موارد راهنمایی کردن ضروری است، به ویژه اگر نوجوان خود درخواست کند، اما باید موقع‌ شناس بود و تنها زمانی به راهـنمایی او پرداخـت که زمینه‌ از هر نظر مساعد باشد. می توان از سایر کسانی‌که به نحوی از روش های ارتباطی با نوجوان در تماس هستند کمک گرفت. این اشخاص دوستان، مربیان و حتی دوستان خانوادگی هستند. آن ها می توانند به زبانی دیگر او را هدایت کنند و در این‌ حالت‌ نوجوان بدون این که بـیمی از آزردن پدر و مادر داشته باشد آنچه را موافق طبع خویش می یابد می پذیرد و آنچه را قابل قبول نمیداند کنار می گذارد.

والدین باید بدانند که گاهی از اوقات پند شخصی که با نوجوان‌ بستگی‌ نـزدیک نـدارد بسیار موثرتر از نصیحت پدر و مادر است. آگـاهی اولیـاء و یافتن مواقع مناسب برای نصیحت کردن می تواند نوجوان را در رسیدن به زندگی بهتر یاری کند و نا آگاهی آن ها نتیجه عکس خواهدداشت‌. نوجوان‌ به راستی معجونی از تضادها و مبارزه‌جوئی ها نـیست. او نـیز در پی بدست آوردن آرامشی است که روحـش را بـا شادی قرین سازد و بنابراین آنچه را برای بدست آوردن این هدف مفید بداند به سادگی می پذیرد. این‌ وظیفه‌ پدر‌ و مادر است که پس از اطلاع‌ از‌ افکار‌ و هدف های نوجوان، او را در رسیدن به مقصود کمک کنند و از اعمال غـیر ضروری پرهـیز جویند.

• فرصت تفکر

بالاخره، راه مخصوصی وجود دارد‌ که‌ از‌ آن طریق میتوان فشار وارد بر تو جوان را‌ کاهش‌ داد. این راه جز دادن فرصت و وقت کافی برای تفکر به او نیست. در نظام اجتماعی ما پانزدهمین سال زندگیسال خطرناک و بحرانی‌ عـنوان‌ شـده است‌، اما به هرحال باید به نحوی از آن گذشت.

نوجوان تازه بالغ سرگردان و‌ در پی کسب هویت است و از اینج است که بحران ناشی می شود: او باید راهی را بـرای زندگی آیندۀ خود برگزیند و این‌ وظیفه‌ اولیا‌ است که او را براه صحیح انـدازند، بـاید فـرصتی به او دادتا فکر‌ کند‌ و آنچه را درست می داند به کار بندد. شاید این فرصت دادن در برخی موارد نتایج جالبی نداشته بـاشد،‌ ‌ولی به هرحال‌ بهتر‌ از آن است که بدون توجه به نوجوان او را تحت فشار قرار دهیم‌ و قدرت‌ تفکر‌ را از او سـلب کـنیم.