ژوئن 13
بازدید : 1359
عکس : بردیا حسین زاده فهیم - 11 ساله
نظرات : بدون دیدگاه
پذیرش واقعیت بیماری صرع

یکی دیگر از مشکلات خانواده کودک مبتلا به‌ صرع‌ این‌ است کـه والدیـن در ابـتدای امر آمادگی پذیرش واقعیت بیماری صرع را‌ ندارند‌. آنان‌ به علت عـلاقه خـود نسبت به فرزند نمی‌خواهند بیمار بودن او را بپذیرند، غافل‌ از‌ اینکه‌ عدم پذیرش واقعیت موجب می‌شود که روشـهای درمـانی را دیـرتر در پیش گیرند و این‌ […]

یکی دیگر از مشکلات خانواده کودک مبتلا به‌ صرع‌ این‌ است کـه والدیـن در ابـتدای امر آمادگی پذیرش واقعیت بیماری صرع را‌ ندارند‌. آنان‌ به علت عـلاقه خـود نسبت به فرزند نمی‌خواهند بیمار بودن او را بپذیرند، غافل‌ از‌ اینکه‌ عدم پذیرش واقعیت موجب می‌شود که روشـهای درمـانی را دیـرتر در پیش گیرند و این‌ موضوع‌ نیز به نوبه خود مشکلات فرزند دچار صـرع را تـشدید مـی‌کند.از جمله‌ احساسات‌ دیگری‌ که ممکن است والدین دارای کودک مصروع را رنج دهد، احساس گناه در زمـینه‌ مـقصر‌ بـودن آنها در ابتلای کودک به صرع است، به‌گونه‌ای که برخی از والدین‌ خود‌ را‌ مسؤول ابتلای کـودک بـه صرع می‌دانند و یا ابتلای فرزندشان را نوعی تنبیه خویشتن تلقی می‌کنند‌.

 

والدین‌ علاقه‌مند بـه سـرنوشت فـرزندان باید بدانند که اگرچه امروزه عوامل ایجاد صرع‌ تا‌ حد‌ زیادی شناخته شده‌اند، امـا بـاز هم نمی‌توان صرع کودک را به عامل خاصی نسبت داد‌ و کسی‌ را‌ در این زمینه مقصر دانـست.مـضافا ایـنکه مقصر دانستن والدین مشکلی از‌ مشکلات‌ کودک را حل نمی‌کند و به برخورد نامناسب والدین با کودکان مـبتلا، مـنجر می‌شود. در ضمن اگر‌ والدین‌ در این زمینه با مشکلات جدی مواجهند، شایسته اسـت بـاپزشک مـتخصص مغز‌، روان‌شناس‌ و یا مشاور متبحّری مشورت نمایند. در تشخیص‌، درمان‌ و کنترل‌ صرع کودکان، خانواده، به‌ویژه مـادر اهـمیت به‌سزایی‌ دارند‌.

 

هنگامی که فرد از نظر پزشک به عنوان یک بیمار صرعی تشخیص داده می شود به دنبال آن وی با مشکلات مختلف جسمی، روانی، خانوادگی،اجتماعی و اقتصادی ناشی از آن درگیر خواهد شد. این مشکلات به نوعی شامل پیامدهای روانی، اجتماعی و ناسازگاری های فرد و خانواده اش در رابطه با احساس انگشت نما شدن در جامعه نیز می گردد. طبیعی است که وجود چنین مسایلی در زندگی بیمار مشکلاتی را در تداوم رژیم درمانی او به وجود خواهد آورد بنابراین با توجه به این مسایل خانواده می تواند در تعیین شیوه های تربیتی فرزند خود مسئولیت بزرگی را به عهده بگیرد.

 

میزان انطباق بیماران صرعی و خانواده آن ها با بیماری صرع متفاوت است. بعضی از والدین به بیماری صرع به عنوان یک پدیده شوم و شرم آور نگاه می کنند.متاسفانه بعد از مدتی این طرز تفکر و نگرش منفی را به نوعی، به کودک یا نوجوان صرعی نیز انتقال می دهند. به عبارت دیگر برخی از والدین به طور مستقیم یا غیر مستقیم به فرد صرعی گوشزد می کنند که مبادا در مورد بیماریش با کسی سخن بگوید. بر این اساس اغلب بیماران تا آن جا که بتوانند بیماری خود را پنهان و سعی در سالم نشان دادن خود دارند.این گونه روش ها هر چند ممکن است در ظاهر موفقیت آمیز جلوه کند اما بعد ها مشکلاتی را نیز برای فرد ایجاد خواهد کرد. از جمله باعث می شود که فرد صرعی همیشه یک ترس مداوم از رو در رو شدن با افراد داشته باشد که همین امر به نوعی به گوشه گیری و انزوای اجتماعی او منجرخواهد شد.

 

والدین باید از تعیین هدف های بلند پروازانه برای کودک صرعی خود خودداری کنند. در منزل نباید کودک یا نوجوان صرعی را از انجام هر گونه کاری منع کرد بلکه از آنها باید خواست با توجه به سن و توانایی و وضعیت جسمی شان در منزل کار کنند. از طرفی والدین باید بیاموزند از کودک و نوجوان صرعی خود که به علت وجود صرع در حرکات و عمل کند گردیده نباید انتظار داشت که کارهایش را با سرعت انجام دهد و بایستی از الگو قرار دادن دیگر افراد یا خواهر و براردرانش با او خودداری کرد. زیرا وجود چنین رفتارهایی در فرد صرعی احساس ناامنی ایجاد می کند و او را در کارهایش کندتر می سازد. در نهایت این که والدین باید بیاموزند تا از بیمار خود فردی معلول و درمانده نسازند بلکه باید او را تشویق کرد تا زندگی عادی خود را دنبال نماید.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما