وَ الَّذينَ يَقُولُونَ رَبَّنا هَبْ لَنا مِنْ أَزْواجِنا وَ ذُرِّيَّاتِنا قُرَّةَ أَعْيُنٍ وَ اجْعَلْنا لِلْمُتَّقينَ إِماماً (فرقان، 74)

«پروردگارا! برای ما از همسران و نسل‌های خویش‌ فرزندانی عطا فرما که مایه‌ چشم‌روشنی ما باشند.»

یکی دیگر از نشانه‌های بندگان خدا، این‌ است که پیوسته خواهان‌ خـلف‌‌ صالح و فرزندان پاک از همسران و ذریـه خـویش می‌باشند نه‌تنها خواهان خلف صالح‌ از همسران خود می‌گردند بلکه خواهان پاکی نسل خویش حتی نوادگانی که از فرزندان‌ آنان به وجود می‌آید،نیز‌ می‌باشند. هر فردی پس از ازدواج و گزینش همسر، تمایل به داشتن فـرزند پیدا می‌کند، تو گوئی حس‌”اولادخواهی‌”در این مرحله از عمر شکوفان گردیده و خود را نشان‌ می‌دهد.

• انسان از‌ دو‌ نظر به داشتن فرزند علاقمند می‌باشد

1- فرزندخواهی از شاخه‌های خویشتن‌خواهی و به اصطلاح «حب ذات» است،زیرا ذات خـویش را در وجـود فرزند می‌بیند،طبعا به وی علاقمند می‌گردد و به عبارت‌ روشنتر‌،هر فردی خواهان بقاء و ادامه زندگی خود می‌باشد و وجود فرزند یک نوع بقاء وجود والدین و ادامه حیات آنان بشمار می‌رود.

2- فرزند در دوران های مختلف زندگی می‌تواند بسیاری از گره‌ها‌ را‌ از کار والدین بگشاید، پدر را در امور مادی کمک کرده و از نظر افراد باایمان،پس از درگذشت وی، می‌تواند در حق وی طلب مغفرت کند، و مبداء خیراتی گردد‌ که‌ سهمی‌‌ از این پاداش به والدیـن‌ نـیز‌ می‌رسد‌.

بنابراین چه از نظر روانی که فرزندان مایه گسترش شخصیت و مایۀ بقاء‌ وجود‌ او پس از مرگ وی می‌باشد. و چه از نظر اینکه فرزند کمک و معاون انسان در‌ این‌ جهان و مایه مغفرت و آمرزش پس از رحلت از هست، حس فرزندخواهی به‌ صورت‌‌ یک‌ امر غریزی و نهادی در کانون وجود انسان وجود دارد.

امام هشتم(ع)می‌فرماید: «هرگاه خداوند برای بنده خود خیر و صلاحی را بخواهد پیش از آنکه اجل‌ او‌ فرارسد‌، فرزندی به او عطا کند.»