جولای 11
نویسنده : ناصر انقطاع
بازدید : 952
نظرات : بدون دیدگاه
تنبیه بدنی یا اخلاقی!؟

مسئلۀ‌ مهم‌ دیگری که در تربیت طفل و تشکیل شـخصیت او مـؤثر‌ است‌ مسئلۀ‌ «تنبیه‌» است‌ که به‌ تنبیه «بدنی» و تنبیه «معنوی و اخلاقی» تقسیم مـی‌شود.   تـاکنون در هیچ یک از نظام های تربیتی جهان حتی در روش تربیتی امریکا که برپایۀ دمـوکراسی کـامل بنا شده است، تنبیه «چه بدنی و چه‌ مـعنوی» […]

مسئلۀ‌ مهم‌ دیگری که در تربیت طفل و تشکیل شـخصیت او مـؤثر‌ است‌ مسئلۀ‌ «تنبیه‌» است‌ که به‌ تنبیه «بدنی» و تنبیه «معنوی و اخلاقی» تقسیم مـی‌شود.

 

تـاکنون در هیچ یک از نظام های تربیتی جهان حتی در روش تربیتی امریکا که برپایۀ دمـوکراسی کـامل بنا شده است، تنبیه «چه بدنی و چه‌ مـعنوی» مـطلقا نفی شده است. زیرا بالاخره بشر در هر سن و موقعیتی باید از مرجع و مقامی واهمه داشـته بـاشد. این مرجع و مقام در کودکی، پدر و مـادر، درنـوجوانی، مدرسه و دبـیرستان و از جـوانی بـه‌ بعد‌، حکومت و تشکیلات مملکتی است.

 

بـشر ذاتا متجاوز و متعدی ساخته شده است و هنگامی که اجتماعی درست می شود اگـر قـدرت در دست حکومت مقتدری نباشد و این قدرت با سویی درست اجرا نشود، افراد آن‌ اجـتماع‌ به جان هم می‌افتند و فرد زورگو حق ضعیف را پای مـال مـی‌کند.»

به این ترتیب کودکی که مطلقا از هیچ چیز نترسد، خیلی زود اجـتماع او‌ را‌ به شدیدترین وجه ادب می‌کند، اما باید‌ دانست که‌ تـنبیه به خاطر تـأدیب است نه برای ارضـای حـس انتقام و کینه‌ توزی و کودک را بـاید بـه آن درجه مجازات کرد که اثر نیکو در رفتار و کردار او داشته‌ باشد‌، نه اینکه او را ناقص‌ العضو کـنیم و یـا حتی بکشیم.

 

بسیار دیده شده که پدران و مـادران گرگ صـفتی بـه عـنوان تنبیه طفل چنان به جـان او می‌افتند و او را تا سر حد مرگ می‌زنند که توصیف آن مشکل است‌، و یا این که‌ بعضی از اولیاء اطفال مجازات‌های وحشیانه‌ای مـثل بـستن پای کودک با سیم و آویزان کردنش از درخـت، و غـیره دربـارۀ طـفل معصوم اعمال می‌دارند. این گونه اعمال صـرف نظر از ایـن که از نظر قانونی جرم و قابل تعقیب است، ازجنبۀ انسانی‌ و عاطفی‌ نیز کاملا مردود‌ و تنفرانگیز است. از همۀ این ها گذشته کودک را عـاصی، قـسی القـلب و بی‌رحم بار می‌آورد، زیرا اثر نامطلوب ایـن گونه مجازات‌ها‌ در ضـمیر نـاخودآگاه بچه پنـهان مـی‌ماند و در بـزرگی به صورتی وحشتناک خودنمایی می کند‌.

 

با‌ توضیحی‌ که داده شد، اولا باید حتی المقدور از اقدام به تنبیه بدنی طفل خودداری شود و تا آنجاکه ممکن است ‌‌ابتدا‌ با نصیحت و سپس با مجازات‌های اخلاقی و معنوی (مثل نبردن او به سینمایی که قرار‌ بوده‌ است‌ ببرید و یا نخریدن کادویی که بنا بود برایش بخرید و امثال این ها، با ذکر علت) بعدا اگر اصلاح‌ نشد تنها مجازات های بدنی خـیلی ضـعیف کافی است که او را وادار به‌ اطاعت کنید.

 

  • کودک را کوچک نشمارید، او از هر چیز، از هرحادثه، از هر سخن و از هر رفتار شما و اطرافیان نتیجه‌گیری می کند، شخصیت شما در او منعکس می‌شود و آیندۀ خـود را‌ بـا همین شخصیت می‌سازد، اگر سعادت او را می‌خواهید لا اقل جلوی او مواظب گفتار، رفتار و اظهار نظرهای خویش باشید.

 

  • از آنجایی که کودکان سرشار از عواطف و احساسات هستند، تنبیه آنان می تواند نقش مهمی در تربیت آن ها ایفا کند، و تنبیه غلط باعث تربیت ناصحیح شود. به عنوان مثال بعضی ها به جای تنبیه از سرزنش استفاده می کنند، به این شکل که شخصیت فرزند خود را مورد صدمه قرار می دهند، که کاری بس اشتباه است، و زیاده روی در آن باعث شماتت و گستاخی کودکان می شود.

 

  • نکته آخر که باید مورد توجه قرار بگیرد این که هدف از تنبیه، تربیت است نه تخلیه خشم و اظهار قدرت والدین بر کودک ناتوان، و باید دانست که در فرهنگ قرآن کریم باید با بدی برخورد کرد نه با بد «يَدْرَؤُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ [قصص54] بدى را با نيكى دفع مى ‏نمايند.» یعنی، عمل زشت باید مورد نقد قرار بگیرد نه اینکه فرد تحقیر و سرزنش بشود.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما