لجبازی در کودکان از یکسالگی آغاز می شود و در دو سالگی به اوج خود می رسد. در شش تا نه سالگی هم شدت دارد. لجبازی کودکان تا حدی از ضرورت های رشد و مقطعی است؛ بنابراین، چندان نگران نباشید. لجبازی کودکان، اغلب منشأ محیطی دارد و به ندرت (در صورت شدت و دوام) ممکن است مشکل عصبی باشد. در هر صورت برای جلوگیری از نهادینه شدن این رفتار بهتر است در جهت کاستن از آن بکوشید.

• وراثت: ژنتیک به ارث رسیده از پدر و مادر، می تواند زمینه ساز بروز این حالت شود.

• محبت های افراطی: محبت بیش از حد باعث می شود قدرت نه شنیدن کودک کم شود. اینجاست که ممکن است که کودک برای رسیدن به خواسته هایش لج بازی کند.

• محرومیت: در کودکانی که سنین ابتدای زندگی را با محرومیت های عاطفی و مالی پشت سر گذاشته اند، احتمال بروز لجبازی بیشتر است.

• تبعیض: توجه بیش از حد به یکی از فرزندان و بی توجهی به دیگر فرزندان، شعله لجاجت را روشن می کند.

• تنبیه بی دلیل: اگر کودک را بی دلیل تنبیه کنیم، یکی از راه هایی که برای مقابله به مثل بکار خواهد برد، لج بازی است.

• جلت توجه: ممکن است نخستین بار که این عمل را انجام داده، عکس العمل و نگرانی شدیدی را در شما دیده است و از آن پس برای جلب توجه چنین می کند. توصیه می کنیم با دیدن این حرکت کودک، احساساتی نشوید. همچنین می توانید صورت خود را برگردانید تا اضطراب شما را نبیند.

• انتقام جویی: اگر والدین با یکدیگر اختلاف و درگیری دارند یا کودک را می آزارند و تنبیه بدنی دارند با ید از این گونه رفتارها دست بکشند؛زیرا این احتمال که برای انتفام جویی از والدین این کار را انجام دهد، وجود دارد.

• طلاق والدین: اگر در خانواده ای اتفاق بیافتد، یکی از اثرات آن لج بازی کودک طلاق است.

• سرزنش بیش از حد: والدینی که بی دلیل و بیش از حد کودک خود را سرزنش می کنند، ناخواسته کودک را به لج بازی تشویق می کنند.

لجبازی كودک ممكن است واكنشی باشد كه كودک در قبال كوچكترین سرخوردگی از خود نشان می دهد. ممكن است مانع كاری كه كودک میل دارد انجام دهد، شوند، در این حال كودک تحریک و عصبانی می شود و چیزهایی از این قبیل می گوید: «هیچ كس مرا دوست ندارد . هیچ وقت كسی چیزی به من نمی دهد. اما همه از من انتظاراتی دارند كه انجامش از عهده ام خارج است».

ممكن است كودک دراین حال خود را به زمین بكوبد ، سرش را به زمین بزند، لگد بزند و توجهی به محیط اطراف نداشته باشد. در عصبانیت های معمولی، این حالت فقط یكی دو دقیقه طول می كشد و با خسته شدن طفل برطرف می شود و بعد از آن به مدت چند دقیقه به آهستگی هق هق می كند و حتی اغلب ممكن است از حركتی كه كرده و عدم كنترلی كه نشان داده است، پشیمان شود. ولی در حین عصبانیت نمی توان با استدلال طفل را آرام كرد؛ زیرا در این لحظات تماس كودک با محیط تا حدود زیادی قطع شده است. برای فهم لجاجت و بدخلقی كودكان و درمان آن بایستی تمایل كودك و انتظارات والدین را به خوبی شناخت و در جهت هماهنگ كردن آن اقدام كرد. حالت بد خلقی وعصبانیت كودک را می توان به منزله دریچه اطمینانی دانست برای برطرف كردن هیجانات شدیدی كه طفل نمی تواند آن ها را كنترل كند.