جاذبه ای به نام محبت

یکی از قوانین عمومی خلقت، قانون جذب و دفع است. از بزرگ ترین تا کوچک ترین اجزای عالم، دارای نیروی جاذبه هستند. ارتباط مغناطیسی و آهن، ارتباط بدن موجودات با جذب غذای لازم، تمایل موجودات به رهایی از نقص و سپس جذب به مرتبه کمالی خود، همه نشان از نیرویی عظیم است که موجب تحرک […]

یکی از قوانین عمومی خلقت، قانون جذب و دفع است. از بزرگ ترین تا کوچک ترین اجزای عالم، دارای نیروی جاذبه هستند. ارتباط مغناطیسی و آهن، ارتباط بدن موجودات با جذب غذای لازم، تمایل موجودات به رهایی از نقص و سپس جذب به مرتبه کمالی خود، همه نشان از نیرویی عظیم است که موجب تحرک و کشش میان عناصر خلقت می شود. بنابر یافته های علمی هیچ ذره ای از ذرات جهان هستی از دایره حکومت جاذبه عمومی خارج نیست. فقدان و نبودن این نیرو فروپاشی همه اجزای هستی را در پی خواهد داشت و وجود آن هویت و تعالی بخش حیات موجودات است.

 

محبت در لغت، به معنای دوست داشتن و علاقه مندی آمده است و در اصطلاح عرفان عملی، به سرور و لذتی که ناشی از جذب شدن به کمال و جمال حقیقی باشد، تعبیر شده است. این کشش درونی، قابل شدت و ضعف است که در مرتبه ضعیف، همان ارادت است. در مرتبه بعد، شوق خوانده و در مرتبه قوی تر به آن محبت گفته اند. اگر محبّت و علاقه مندی، به شدت برسد به آن، عشق گویند.

 

یکی از نیازهای اساسی انسان که از بدو تولد آشکار می شود، نیاز به دریافت محبت است. نیاز به محبت از آغازین دقایق خلقت آدمی شکل می گیرد و تا آخرین لحظات عمر نیز ادامه دارد. با وجود اینکه نیاز به دریافت محبت در سنین مختلف، در جنس های مختلف و در زمان ها و مکان های مختلف متفاوت است، اصل نیاز انسان هیچ گاه و در هیچ وضعیتی از بین نمی رود.
معمولاً بر اساس شدت عواطف در بانوان انتظار داریم مادران وظیفۀ مهرورزی به فرزندان را بر عهده بگیرند و این نیاز آنان را مرتفع سازند؛ اما این طرز فکر با اصول تربیت اسلامی چندان مطابق نیست. فرزندان به دریافت محبت از پدر و مادر نیازمند هستند و با دریافت محبت فقط از جانب یکی از آن دو، نیاز آنان به محبت دیگری مرتفع نمی شود. به همین سبب رسول گرامی اسلام (ص) می فرماید: «کودکان را دوست بدارید و با آنان مهربان باشید.»

 

در جامعۀ امروز، گاه با والدینی مواجه می شویم که با وجود ابراز محبت به فرزندان در خلوت و در محیط خانواده، از ابراز محبت در محیط های اجتماعی خودداری کرده، فکر می کنند با این روش، روابط و چهارچوب های اجتماعی را حفظ کرده اند؛ اما اگر به سیرۀ پیامبر به عنوان خاتم رسولان و هدایت گر انسان تا روز قیامت نگاهی کنیم، خواهیم دید ایشان احترام و محبت به فرزندان و حتی فرزندان اصحاب و یاران خود را سرلوحۀ رفتار اجتماعی خود قرار داده بود.

 

روزی رسول خدا (ص) روی منبر مشغول ایراد خطبه بود که حسن و حسین (ع) وارد شدند. رسول خدا از منبر پایین آمد و آن ها را برداشت و در کنار خود نشاند و فرمود: «همانا اموال و اولاد شما مایۀ آزمایش شما هستند.»

 

برای محبت به فرزندان خود، هیچ ترتیب و آدابی نجوییم؛ زیرا نیاز کودکان به محبت همیشگی است. همچنین پدران باید توجه کنند که نیاز به دریافت محبت در دختران بیشتر است؛ لذا ابراز محبت در خانواده باید به گونه ای باشد که این نیاز آنان به شکلی مناسب تأمین شود. امام صادق (ع) جایگاه و اهمیت محبت به فرزند را به زیبایی تبیین فرموده است: موسی بن عمران گفت: «پروردگارا، کدام عمل نزد تو برتر است؟» فرمود: «دوست داشتن کودکان؛ زیرا سرشت آنان به توحید من است و اگر آن ها را بمیرانم، به رحمت خود به بهشت شان می برم».

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما