پرورش اعتماد به نفس در خانوادده

ایجاد و تقویت حس اعتماد به نفس در کودکان و نوجوانان یکی از مباحث مهم و ضروری در امر فرزندپروری است. اعتماد به نفس زمینه ساز موفقیت های فرزند در زمان حال و آینده خواهد شد و به همین جهت آگاهی والدین در خصوص اقداماتی که موجب افزایش و حتی کاهش و فقدان اعتماد به […]

ایجاد و تقویت حس اعتماد به نفس در کودکان و نوجوانان یکی از مباحث مهم و ضروری در امر فرزندپروری است. اعتماد به نفس زمینه ساز موفقیت های فرزند در زمان حال و آینده خواهد شد و به همین جهت آگاهی والدین در خصوص اقداماتی که موجب افزایش و حتی کاهش و فقدان اعتماد به نفس در فرزندانشان می شود ضروری است. روش‌های سخت‌گیرانه والدین منجر به کاهش اعتماد به نفس در فرزندانشان می‌شود چرا که این امر باعث عدم قدرت تصمیم گیری فرد و در شرایط گوناگون او را به چالش می‌کشد.

 

اعتماد به نفس عامل اکتسابی است که از بدو تولد پایه‌های آن در ذهن هر یک از انسان ها گذاشته و با مرور زمان این امر گسترده‌تر و عمیق‌تر می‌شود. متأسفانه در بسیاری از خانواده‌های سنتی چون مهمترین مسئله برای والدین حرف‌شنوی و تسلیم بله بودن فرزندان می‌باشد، اغلب با ایجاد محدودیت های غیر ضروری و مشکل آفرین، مانع رشد اعتماد به نفس در کودکانشان شده که همین امر در بزرگسالی باعث عدم خودباوری و اتکای به نفس در ایشان می‌شود.

 

در این زمینه از مباحثی باید سخن گفت که خانواده در رابطه با خود و هم در رابطه با کودک باید مورد توجه و عمل قرار دهد. خانواده مسئول بسیاری از سلامت ها و یا ناسلامتی های کودک است. در آنچه که مربوط به اعتماد به نفس می‌شود جوانب و اصولی را باید مراعات کرد که نوع موضع گیری هایشان در خوشبختی یا بدبختی کودکان مؤثر است در زیر به نمونه‌هایی از آن اشاره شده است.

 

  • استقرار روابط صحیح بین زوجین به گونه‌ای که با هم جر و بحث نکنند و با درگیری خود روحیه کودک را نشکنند.
  • اصلاح جو خانواده از آن بابت که طفل برای اطمینان به خود نخست باید خاطری جمع و مطمئن از خانه داشته باشد.
  • محبت کردن به طفل به صورتی که خود را نیازمند به جلب محبت دیگران نبیند.
  • اعلام محبت به طفل به صورتی که طفل آن را بفهمد و لمس کند و به والدین اعتماد نماید و قدر آن محبت را بداند.
  • تحسین از کارهای مهمی که او انجام داده ، تا بر این اساس او را به زندگی دلگرم نمایند.
  • آرام و بی دغدغه داشتن زندگی به صورتی که کودک خانه و والدین را قوی ترین پناهگاه خود بداند.
  • پایه گذاری روش زندگی بر اساس عزت نفس، مناعت طبع، احترام متقابل، رعایت حقوق یکدیگر.
  • تنظیم گفت و شنود با کودک بر مبنای دادن آموزش و آگاهی، اصلاح نقایص و عیوب.
  • خودداری از واداشتن کودک به شکسته نفسی یا تن دادن به اغراق و گزافه گویی و غلو که خود سبب ضعف روحیه است.
  • دوری از رنجیدن از هم و رنجاندن یکدیگر، حتی در آنچه که مربوط به اغیار است و این خود سببی برای دوری از اضطراب هاست.
  • محدود کردن توقع خود از کودک و توجه به این امر که او چون فردی بزرگسال، آگاه و توانا نیست.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما