روحیه تحسین کردن

اگر والدین نسبت به روحیه فرزندان خودآگاه باشند، توانمندی کودک و نوجوان خود را بشناسند، او شرایط رشد مناسبی را طی خواهد کرد و رفتارهای پرخطر او در سال های آینده نیز کاهش پیدا می کند. والدین با توجه به توانایی هایشان خود در خانواده، برای هدایت اعضا تلاش می کنند تا آرامش و آسایش […]

اگر والدین نسبت به روحیه فرزندان خودآگاه باشند، توانمندی کودک و نوجوان خود را بشناسند، او شرایط رشد مناسبی را طی خواهد کرد و رفتارهای پرخطر او در سال های آینده نیز کاهش پیدا می کند. والدین با توجه به توانایی هایشان خود در خانواده، برای هدایت اعضا تلاش می کنند تا آرامش و آسایش در خانه و خانواده فراهم شود. تشویق به مرقع و تنبیه ابزارهایی است که خانواده ها برای تربیت فرزندانشان به کار می گیرند. خانواده ها هر کدام راهکارهای ویژه ای برای تنبیه و تشویق کودکان دارند. برخی از پدران تنها راه تربیت کودکانشان را تنبیه بدنی می دانند؛ اما باید در نظر داشت که به جای تنبیه و اعمال خشونت فیزیکی راه های بهتری هم می توان پیدا کرد. تنبیه بدنی عوارض متعددی در رفتار و روحیه کودک دارد.

 

کودکانی که تنبیه بدنی می شوند بیشتر از سایر کودکان و نوجوانان مضطرب و پرخاشگر هستند. برای تربیت کودکان نباید از تنبیه بدنی استفاده کرد زیرا موجب اختلالات رفتاری آنها در بزرگسالی می شود. کارشناسان اثرات تنبیه بدنی را بسیار تاثیرگذار در روح و شخصیت فرزندان می دانند.

 

پدر و مادرها وقتی از مسئله ای ناراحت و در حالی که بسیار خشمگین هستند نباید کودک را تنبیه کنند. زیرا در هنگام عصبانیت قدرت تصمیم گیری مناسبی ندارند. تنبیه بدنی کم اثرترین و بدترین نوع تنبیه است. تنبیه بدنی مسئولیت را از دوش کودک برمی دارد. هنگامی که می خواهید کودکی را تنبیه کنید رفتار و عمل زشتش را نکوهش کنید نه صفت او را.

 

اگر کودکی فعالیت مهمی انجام داد بهتر است او را تشویق کنیم چرا که کودک تلاش می کند تا آن کار را دوباره تکرار کند. تشویق کودک موجب رغبت و دلگرمی و نشاط و تحرکش می شود و او را به جدیت وادار می کند. باید توجه داشت که تشویق به سن و درک و نوع عمل او بستگی دارد. ما باید با توجه به سن و سطح درک فرزندمان و اوضاع و شرایط خاص زندگی و ارزش و اهمیت کار او، نوع تشویق و میزان آن را انتخاب کنیم. تشویق برخلاف تنبیه که از عوامل بازدارنده است، عاملی ترغیب کننده است که به انسان نیرو می دهد. شخصی که تشویق می شود از کار و زحمت خود احساس رضایت می کند و همین رضایت خاطر است که جلو خستگی و بی میلی او را می گیرد.

 

تحسین کودکان و نوجوانان موجب می شود که اعتماد به نفس در آن ها افزایش یابد و استعدادهای نهفته اش شکوفا شوند و قوای درونی اش به فعالیت برسند. تشویق، شخصیت جوان را احیا می کند، او را از یاس و بدبینی نجات می دهد و به زندگی دلگرم می کند و گاهی یک تحسین ساده، مسیر زندگی فرد را دگرگون می سازد.

 

هنگامی که فرزندمان را تشویق می کنیم فرصتی فراهم می شود تا او به توانایی، ظرفیت و ارزشمندی های خود پی ببرد و در نتیجه تصویر مثبت و ارزنده ای از خود در ذهنش ایجاد شود که دوره جوانی شکل دهنده حرمت نفس او خواهد بود.

 

تشویق بدون علت در کودکی به مرور ممکن است به صورت رشوه درآید و اعمال کودک به پاداش وابسته شود و پرتوقع و طلبکار پرورش یابد و در همه جا انتظار پاداش عملی یا معنوی داشته باشد، از همه کس طلبکار شود ولی خودش احساس مسئولیت نکند. او حتی در برابر انجام وظایف قانونی یا اجتماعی خود نیز توقع پاداش خواهد داشت. انجام بیش از حد، این مسئله، کودک و نوجوان را به غرور و خودبینی مبتلا می کند و در درازمدت مانع پیشرفت او می شود.

نویسنده این مطلب :

فرزند پرتال

به اشتراک بگذارید :

دیدگاه شما