یکی از عوامل مؤثر در تحکیم خانواده، خوش اخلاقی نسبت به یکدیگر است. مقصود از خوش اخلاقی، برخورداری از ویژگی ها و صفات ارزشمندی است که در کردار و گفتار انسان تجلی پیدا می کند، خوش زبانی، احترام به اشخاص، فروتنی، سعه ی صدر، سلام کردن، دلجویی و مهربانی از مصادیق خوش اخلاقی به شمار می روند. نیک خویی با مردم، به ویژه با همسر و فرزندان، تأثیر عمیقی در شخصیت انسان می گذارد و جامعه و محیط خانواده را آکنده از صفا و صمیمیت می کند.

.

امام صادق (ع) فرمود: «هیچ زندگانی ای گواراتر از خوش اخلاقی نیست ».

.

امام علی (ع) می فرمایند: «نیک خلقی منشأ هر نیکی است».

.

صفات ناپسند و از جمله بدخلقی، علل متعددی دارد که مهمترین آن ها سوء عادت و عقده‌های درونی و بیماری‌های جسمی می‌باشند. اگر خلق بد تنها ناشی از سوء عادت باشد، باید در ترک آن کوشید و عادت بد را با جایگزین کردن عادت پسندیده از صفحه خاطر محو کرد.

.

اگر بدخلقی، معلول عقده روحی یا بیماری جسمی باشد، باید این عقده گشوده شود و بیماری حاصل از آن درمان گردد. مرحله دیگری که در درمان بدخلقی مهم است، تصمیم قاطع برای درمان می‌باشد، چرا که شناخت بیماری و منشأ آن به تنهایی کفایت نمی‌کند.

.

والدین موظفند آسایش کودکان خود را تأمین نمایند، از حقوق آن ها حمایت کنند و طرز برقراری رابطه با دیگران را به آن ها بیاموزند. هرچند نظام اخلاقی، ترکیبی از واکنش های دو جانبه اجتماعی کودکان است، اما همه مقولات اجتماعی را نمی توان اخلاقی خواند. وظیفه والدین تربیت رفتار مناسب اجتماعی و تسهیل آرام و کارایی کافی دادن به واکنش های اجتماعی کودکان است.

.

روابط عاطفی و اخلاقی والدین و همچنین فضای تربیتی و عاطفی به‌وجود آمده به دنبال این رابطه، نقش زیادی در رشد اخلاقی، روان‌شناختی و شخصیتی کودکان دارد. بیشترین یادگیری‌ها و تأثیرپذیری‌های افراد انسانی، از طریق یادگیری مشاهده‌ای و دیدن الگوهای ارائه شده، است. هر چقدر الگو ها از محبوبیت و جایگاه ارزشی ویژه‌ای برخوردار باشند، تأثیر گذاری بیشتری بر الگو گیرنده‌ ها دارند. والدین (پدر و مادر) به عنوان اولین الگو، بر شخصیت کودکان،‌ اجتماعی شدن آن ها، روش‌ های تعامل با دیگران، نحوۀ برخورد با مشکلات زندگی و مسائل اخلاقی کودکان، تأثیر جدی و اساسی دارند.

.

وقتی پدر و مادر به آموزه‌های اخلاقی و اصول همسرداری، التزام جدی دارند و روابط عاطفی و اخلاقی محبت‌ آمیز و مؤدبانه، دلسوزانه و دین مدارانه دارند، بر فرزندان خود نیز اثر گذاشته و آنان را به سوی مسائل تربیتی سوق خواهند داد. علاوه بر این ها وقتی محیط خانواده، دوستانه،‌ صادقانه، محبت‌آمیز و همراه با حس وظیفه‌شناسی و احترام بود، فضایی آرام و معنوی به‌وجود خواهد آمد و این فضا در آرامش روانی، شکوفایی استعدادها و همچنین خلاقیت فرزندان مؤثر خواهد بود.

.

زیرا یکی از شرایط عمده برای رشد عاطفی، ذهنی، فکری و روانی کودکان، محیط مناسب خانواده است که این فضا در خانواده‌هایی که ملتزم به حقوق متقابل و نقش‌های اختصاصی افراد هستند، به‌وجود می‌آید. این گونه خانواده‌ها بیشترین شباهت را به خانواده‌ای که در روان‌شناسی به خانوادۀ مقتدر معروف است، دارند. خانوادۀ مقتدر بهترین نوع خانواده‌ها و بهترین نوع تربیتی است.