درباره فوايد بازی کودکان و نقش آن در پرورش جسم و روح آنها، پژوهش های زيادی انجام شده است. بازی، نياز اوليه و ضروری کودکان است و هر چه امکان بازيهای سالم و سازنده بيشتر باشد ، فکر و ذهن کودک بهتر پرورش يافته و خصوصيتهای اجتماعی او بهبود می يابد.

بازی به کودک می آموزد که چگونه با ديگران ارتباط برقرار کند و در عين حال اين امکان را برای او فراهم می آورد تا خود را به طور شايسته در مقابل ديگران کنترل نمايد ، به اين معنی که کودکان به واسطه شرکت در بازی ، به تقويت و توسعه نيروهای درونی خود می پردازند و زمينه های لازم برای خويشتنداری را کسب می کنند.

بعضی خانواده‌ ها تحمل شلوغی و بازیگوشى کودک، در خردسالی را ندارند، و چون خودشان حوصله بازیگوشى بچه را ندارند، فکر می‌کنند، این‌کارِ کودک زشت و ناپسند هست. بازیگوشی طبیعت کودک است، باید والدین دنبال اصلاح خود باشند، و حوصله خرج دهند و با کودک راه بیایند.

بعضی‌ها با کودک مثل بزرگترها برخورد می‌نمایند و توقع دارند با یکبار گفتن (مثلا، شلوغ نکن، یا فلان کار را بکن) بچه طبق میل‌شان عمل کند، و هواس‌شان نیست که طرف مقابل یک کودک هست. آنچه مسلم است برنامه ريزی و طراحی بازيهای مناسب موجب می شود کودکان به بلوغ اجتماعی رسيده ، به نقش حقيقی خود در جامعه پی ببرند و آمادگی مقدماتی را برای پذيرش نقش های آينده به دست آورند.