ورزش و تربیت بندی از جمله اموراتی هستد که در تمام مقاطع تحصیلی در نظام تربیتی مورد توجه میباشند چرا که در پرتو این فعالیت است که بخشی از زمینههای لازم جهت ایجاد و برقراری سلامت جسمانی دانش آموزان که از هدفهای هر نظام آموزشی میباشد فراهم میگردد. اندامهای بدن شاگردان بخصوص در سنین دبستان […]
ورزش و تربیت بندی از جمله اموراتی هستد که در تمام مقاطع تحصیلی در نظام تربیتی مورد توجه میباشند چرا که در پرتو این فعالیت است که بخشی از زمینههای لازم جهت ایجاد و برقراری سلامت جسمانی دانش آموزان که از هدفهای هر نظام آموزشی میباشد فراهم میگردد. اندامهای بدن شاگردان بخصوص در سنین دبستان در حال رشد میباشند فعالیتهای جسمانی آنها باعث میگردد گه فعالیتهای آنها توسعه پبدا کند و شاگردان در آینده با وضع جسمانی مناسبی وارد مرحلهی بعدی گردند و قابلیتهایی را در خود ایجاد کنند. که این تواناییها و قابلیت ها عبارتند از:
۱ – قدرت عضلانی [۱] ۲ – استقامت عضلانی[۲] ۳ – استقامت عمومی بدن ۴ – سرعت[۳] ۵ – تعادل[۴] ۶ – هماهنگی ۷ – چابکی ۸ – عکسالعمل [۵] ۹ – حفظ حالت بدن در شکل طبیعی
وجود این قابلیتهای یعنی سلامت جسمای فرد . تحقیقات نشان میدهد که ورزش در جلوگیری از بیماری ها با توجه به تغییری که در بدن ایجاد مینماید نقش مهمی دارد. بنابراین ضروری است که در مدرسه به ورزش با دید مثبت نگریسته شود و مقدمات و امکانات لازم جهت انجام آن فراهم آید و از اعمال روشهایی که منجر به آسیب در شاگردان میگردد خودداری گردد. ورزش تندرستی میآورد، تندرستی و شادکامی شوق انسان را به چیزهایی دیگر بر میانگیزد.
کودکان استثنایی یا در حالت کلی کودکانی که مشکل روحی، روانی ، حرکتی، ادراکی، ارتباطی و … دارند، معمولاً در مباحث کلاسی و درسی، مهارتی ، ورزش و … خود را مطرح نمیکنند، (حتی اگر در یکی از این زمینهها مهارت داشته باشند) دلیل آن نیز کاملاً روشن است ، آنها میترسند که اظهار وجودشان بیشتر به ضرر خودشان تمام شود و از طرف همسالان و متاسفانه گاهی از طرف مربیان و معلمان مورد تمسخر واقع شوند. بدین ترتیب آنها خود را مطرح نکرده و نقاظ قوتشان کم کم از بین رفته و به نقاظ ضعفشان افزوده میشود. و یاس و ناامیدی جاری اعتماد بنفس را میگیرد در چنین شرایطی وظیفهی معلمان و مستر بیان تربیتی بیش از پیش سنگین میشود که عمدهی این وظایف عبارتند از:
۱- ایجاد جو مناسب در مدرسه، کلاس و در بین خود کارکنان مدرسه نسبت به این نوع شاگردان و فرهنگ سازی مناسب در جامعه و بخصوص هم کلاسیهای آنها و تقویت روحیهی کمک و تشویق و رفاقت به جای تمسخر و آزار نسبت به این کودکان.
۲ – بزرگداشت این نوع کودکان و دادن مسئولیتهای متناسب با شرایط جسمی و روحی به آنها و تلقین این که آنها میتوانند، که ایجاد این اعتماد بنفس در آنها به بهبود روز افزون آنها و تقویت نقاط قوت و کاهش نقطا ضعف کمک زیادی خواهد کرد.
۳ – در دروسی مثل: ورزش و تربیت بدنی و املاء، معلم میتواند به اختلالات حرکتی، رفتاری، شنوایی، بینایی و گفتاری کودکان پی ببرد و برای این کار باید همهی شاگردان را در این نوع فعالیتها شرکت دهد و حتی در ورزش کردن از این نوع کودکان متناسب با تواناییهایشان در پست هایی مثل: داوری، دروازه بانی و مبصری استفاده کند تا بهتر و بیشتر آنها را بشناسد، بدین گونه که معلم باید از دور و بدون این که سایر دانشآموزان متوجه شوند، حرکات و رفتار این کودکان را زیر نظر داشته باشد. علاوه بر آن معلم با این کارخود آنها را وارد جو و محیطهای شاد میکند و از گوشهگیری بیرون میآورد. نکتهای که مهم است، این است که معلم باید تعلیمات مربوط به فرهنگ سازی را به شکل غیر مستقیم و با عمل خود به این تعلیمات در شاگردان بوجود آورده باشد.
اهمیت دیگر تربیت بدنی این است که این کودکان معمولاً بدلیل نقاط ضعفهایی که در خود سراغ دارند، روحیهی مخالف و لجبازی در پیش میگیرند، ولی آنها با قرار گرفتن در محیطهای شاد و هیجانی ورزشی و تخلیه خود به اصطلاح سبکتر میشوند و روحیه سادگی، یکرنگی و صداقت آنها افزایش مییابد و معلم میتواند در یک محیط صمیمی و آرام و بدور از استرس با آنها صحبت کند و بیشتر آنها را بشناسد.
پس از تشخیص نقاظ ضعف و قوت این کودکان، معلم تا جایی که آگاهی دارد و میتواند، سعی میکند نقاط قوت آنها را تقویت و نقاط ضعف آنها را کاهش دهد. و در صورت لزوم هماهنگی های لازم را در این مورد با خانواده و سایر نهادهای درمانی و فعال در این زمینه انجام دهد و بدین تراتیب که روش درمانی مناسب و متناسب با کودک برای رفع اختلالات او انتخاب شود.