کودکی که تا به حال یعنی تا 6 ، 7 سالگی مراحل رشد جنسی خودش را به خوبی پشت سر گذاشته بین 6 تا 12 و 13 سالگی می تواند دوران خاموشی یا دوران پنهان و کمون را تجربه کند. شاید بتوان گفت که فقط این 6  و 7 سال است که انسان با موضوع ها و مسائل جنسی به عنوان مطلب مهم زندگی اش در تماس و ارتباط نیست. کودک سالم یعنی کودکی که در 6 و 7 سالگی تا 12 و 13 سالگی توجه و اعتنایی به موضوع های جنسی نداشته باشد. مگر اینکه بلوغ او آغاز شده باشد و یا در دختران موضوع عادت ماهانه مسائلی را برای او دگرگون کند.

بچه هایی که مشکلات جنسی را همچنان با خودشان دارند و به خصوص عقدۀ اُدیپ و اِلکترا را پشت سر نگذاشته اند و این مسئله را برای همیشه به آخر نرسانده اند متاسفانه همچنان از نظر جنسی فعال بوده و در معرض خطراتی قرار خواهند گرفت. کودک بین 7 تا 10 سالگی از نوعی کنجکاوی دربارۀ موضوع های جنسی بهره می گیرد. اما این کنجکاوی، سطحی و گذرا و غالب اوقات عمقی ندارد و کودک را به طرح نقشه و برنامه ای برای یافتن اطلاعاتی رهنمون نمی کند.

این احتمال و امکان وجود دارد که بچه ها از سن 11 سالگی به بعد دوباره مسائل جنسی را برای خودشان به صورت موضوع جانداری مطرح کنند و این آن زمانی است که از نظر تغییرات فیزیولوژیک و بیولوژیک و هورمونی دگرگونی هایی در آن ها به وجود آمده باشد. بیشتر کودکان در محیط هایی که ما و شما زندگی می کنیم همچنان خبر از روابط جنسی اطراف خودشان دارند و به همین دلیل که پدر و مادر مخصوصاً در این سنین باید بسیار مواظب باشند که فرزندانشان از روابط زناشویی آنها خبر نداشته باشند.

همچنان باید بسیار مراقب دوستانی بود که احتمالاً در این باره حرف هایی می زنند و یا بچه های دیگری که ممکن است با داشتن فیلمی یا ویدئویی و یا استفاده از طریق اینترنت با موضوع هایی برخورد کنند که به هیچ وجه به صلاح کودکان نیست. کودک از 9 سالگی به بعد کاملاً آمادگی این را پیدا می کند که بتواند از موضوع تولید مثل و رابطۀ جنسی بین زن و مرد با خبر بشود و اگر والدین از جنس موافق مادر به دختر و پدر به پسرش در این باره توضیحاتی بدهند و اگر او احتمالاً سؤالاتی دارد جواب او را به درستی ارائه بدهند و او کوشش می کند که واقعیت را بفهمد و بپذیرد و آرامشی در این زمینه پیدا کند و خودش را گرفتار نکند.

پدر و مادر نباید در جهت وقت خواب بچه ها، حمام بچه ها و یا حرف هایی به صورت مستقیم و یا گوشه و کنایه، بار گناهی را بر دوش آنها بگذارند و یا مسائلی را برایشان به وجود بیاورند. بنابراین در دنیایی که آگاهی فرزندان ما به مراتب بیشتر است و آرامش و امنیتشان هم در این گونه موارد حتماً فزون تر می باشد چه بهتر که ما و شما آن ها را به حال خودشان رها و در بعضی مواقع راهنمایی کنیم و اگر احتمالاً پرسشی داشتند کلیات را بگوییم و اگر احساس کردیم به پریشانی و گرفتاری دچار شده اند موضوع را برای آنها روشن کنیم. اما این که تصور کنیم اتفاق بدی افتاده و یا کار زشتی صورت گرفته و یا خطراتی آن ها را تهدید می کند به هیچ وجه چنین اتفاقی نه افتاده و نه چنین خطراتی آن ها را تهدید می کند.

بین بچه ها در این سن و سال، پسر به سمت پسر و دختر به سمت دختر کشیده می شود. مهم این است که بدانیم که برخی از اوقات بچه ها به جهت اثبات دختری و پسری خودشان جنس مختلف یا مخالف را مورد حمله قرار می دهند و با زدن برچسب هایی آنها را کاملاً متفاوت از خودشان می دانند.

کوشش در این زمینه نه جای نگرانی دارد و نه بخ معنای این است که پسر و دختر ما و شما از جنس مخالف بیزار است. بلکه فقط به جهت تثبیت حال خودش می باشد که دست به چنین کاری می زند و مایل است از این طریق کاملاً متوجه بشود که پسر و دختر است و ویژگی های دخترانه و پسرانه دارد و مایل نیست که اگر دختر است، پسر و اگر پسر هست، دختر شود.

این نوع حملات بایدد به وسیلۀ پدر و مادر مورد ارزیابی قرار گیرد و به آن ها گفته شود که انسان ها اعم از زن و مرد با هم مساوی هستند و با هم تفاوتی ندارند و حالات و ویژگی هایی که برخی از مردان یا زنان دارند بیشتر زمینه های فرهنگی و اجتماعی دارد و تازه نقش های مهم و مکمل هم هستند پس باید خاطر آنها را آسوده کنیم که اعتراض و حملاتشان اهمیتی ندارد و نه نگران باشیم از اینکه شاید این ضد زن یا ضد مرد بودن بعداً همچنان در آنها باقی بماند.

-بچه ها با جدا کردن خودشان از جنس مختلف و یا مخالف تمایل به تثبیت وضعیت خودشان دارند و از اینجاست که زمینه و مقدمه ای جهت برقراری ارتباط در این سن و سال پیدا می کنند که این ارتباطات در بیشتر موارد به هیچ وجه جنبۀ جنسی ندارد. بلکه کودک مایل است که عاشق بشود و کسی را دوست داشته باشد. مایل است که کسی او را بسیار شدید دوست داشته باشد و از اینجاست که بازی های کودکی یا نوجوانی در جهت داشتن ارتباط با جنس مخالف آغاز می شود و ما فقط با دادن هدایتی و حمایتی در آن مواقعی که لازم است می توانیم آنها را کمک کنیم تا این دوران را پشت سر بگذارند.

چون یک تمایل عادی و طبیعی می باشد که وجودشان در این مسیر حرکت کند. ما باید با دادن جهت و هدف مناسب و تایید سبب شویم تا او احساس گناه، تقصیر و کثافت و بدی و زشتی خودش را همراه خود نبیند.